در میان برنامه‌های متنوع و متعدد محور، برنامه‌های بخش علمی، به‌خصوص در سال‌های گذشته و در نبود بخش مسابقه، تنها قسمتی بودند که بار علمی‌بودن انجمن را به دوش می‌کشیدند. برنامه‌هایی که جدا از جنبۀ سرگرمی و ایجاد بستر گفتگو بین دانشجوها، کمی تخصصی‌تر به آنچه در رشتۀ مهندسی مکانیک می‌گذرد، می‌پرداختند.
این بخش، با دعوت از مهندسان و استادان کاربلد در حوزه‌های مختلف که عمدتاً روی پروژه‌های صنعتی جدی در مقیاس بزرگ، یا به قول خودمان خفن کار می‌کردند، فعالیت خود را آغاز کرد. آن‌ها سعی می‌کردند در جلسه‌های حضوری یک تا دوساعته کاری را که کرده‌اند، ارائه دهند و طبق انتظار، دانشجوهایی که بازده توربین را فقط در جلسۀ امتحان حساب کرده بودند و با طول پیچ فقط در پروژه‌های طراحی اجزا سر و کار داشتند، به لمس تجربۀ کارهای صنعتی، حتی به صورت دست دوم، علاقه نشان می‌دادند. بعد از مدتی گروهی از دانشجویان در محور ۲۶ تصمیم گرفتند به این برنامه‌های نامنظم سر و سامان بدهند و آنجا بود که «کاتالوگ» متولد شد؛ برنامه‌ای که زمینه‌ساز ورود من و تعدادی دیگر، به بخش علمی محور در سال‌های آینده بود. رسالت این برنامه این بود که مانند کاتالوگِ یک محصول که تمام اطلاعات مربوط به جنبه‌های مختلف آن را دربرمی‌گیرد، دانشجوها را با جنبه‌های مختلف مهندسی مکانیک آشنا کند و به‌عنوان یک ایدۀ اولیه، بسیار هم موفق بود. در محور ۲۸ اما به این نتیجه رسیدیم که این برنامه، نیاز به تحول دارد و دست‌به‌کار شدیم. مجازی‌بودن هم به کمکمان آمد و دیگر، دغدغۀ هماهنگی ورود با شمارۀ ملی و گرفتن کلید «سمعی بصری ۱» و تهیۀ آبجوش برای پذیرایی بعد از جلسه را نداشتیم. البته که استرس وضعیت اینترنت مدعو و پیداکردن ساعت مناسب، وقتی مدعو آن سر دنیا نشسته بود و ... جایگزین شدند؛ اما فعالیت دانشجویی بدون چالش عملاً معنا ندارد.
در مورد برنامه‌ها با دو ایراد کلی مواجه بودیم؛ اول اینکه هر مدعو فقط در یک زمینه (مثلاً صنعت) متخصص بود و سؤالهایی که در زمینه‌های دیگر (مثلاً کار پژوهشی) مطرح می‌شدند، اکثرا بی‌پاسخ می‌ماندند و دوم اینکه زمان یک جلسه برای پوشش‌دادن همۀ زمینه‌ها محدود بود و همواره مطالب زیادی ناگفته می‌ماند. برای رفع همزمان این دو مشکل، تصمیم گرفتیم چند برنامۀ جدید تعریف کنیم. در قدم اول نکته‌ای که توانست ما را از سردرگمی نجات دهد و به کارمان نظم بدهد، انتخاب یک «تم» برای برنامه‌ها بود. هر ماه یک تم که یکی از شاخه‌های مهندسی مکانیک بود، مثل نانومکانیک، انتخاب می‌شد و در همان موضوع، شش برنامه با شش مدعو مختلف برگزار می‌شد که عبارتند از کاتالوگ اول، کاتالوگ دوم، استارت، رادار، معرفی نرم‌افزارهای مرتبط و معرفی نیازهای صنعت. موضوع کاتالوگ اول، معرفی پژوهش‌های در جریان آن شاخه و موضوع کاتالوگ دوم، معرفی آن شاخه در صنعت بود. موضوع برنامۀ استارت، کارآفرینی در حوزۀ مورد نظر بود که با دعوت از یک کارآفرین یا مدیر استارت‌آپ برگزار می‌شد و برنامۀ رادار نیز، با دعوت از یک فعال صنعتی یا استاد در کشورهای دیگر، به معرفی شاخۀ مد نظر و کاربردهایش در خارج از مرزها می‌پرداخت. در انتها نیز معرفی نرم‌افزارهای مرتبط و کاربردی آن زمینه و معرفی نیازهای صنعت را با حضور نماینده‌ای از شرکت‌های صنعتی فعال، داشتیم.
مخاطب اصلی برنامه‌های ما دانشجوهای سردرگم بودند که اکثرشان را ورودی‌ها تشکیل می‌دادند. آن ها یا نمی‌دانستند به کدام گرایش علاقه‌مندند یا نمی‌توانستند در دوراهی صنعت و آکادمی انتخاب کنند. ما سعی کرده بودیم هر اطلاعاتی را که می‌تواند در تصمیم‌گیری مسیر آینده به‌کار بیاید، برایشان یک‌جا روی سینی بگذاریم. البته با توجه به سطح و کیفیت جلسات، سالبالایی‌ها هم بی‌نصیب نماندند و در واقع این جلسات به محل خوبی برای ایجاد لینک‌های قوی و به‌روزرسانی خود در حوزۀ فعالیت فعلی‌شان هم تبدیل شدند.
این جلسات، علی‌رغم اینکه سطح بالایی داشتند، اما همچنان قابل دنبال‌کردن بودند. علاوه بر این، گستردگی و تنوع موضوعات، شناخته‌شده‌بودن و رزومه‌های قوی مدعوها، نظم و پیوستگی برگزاری برنامه‌ها و در نهایت کار خیره‌کنندۀ تیم رسانه باعث شده بود برنامه‌های بخش علمی به یکی از پرطرفدارترین برنامه‌های محور تبدیل شوند؛ به‌طوری که در هر جلسه تعداد زیادی شرکت‌کننده از خارج دانشگاه داشتیم و تعداد شرکت‌کننده‌ها در بعضی جلسات به بیش از صد نفر می‌رسید. خستگی ناشی از کار سخت و مداوم و هماهنگی و برنامه‌ریزی جلسات، در نهایت با پیام‌های تحسین و تشکر بعد از هر برنامه که به اکانت محور ارسال می‌شد، از تن ما در می‌رفت و البته با آرشیوکردن فیلم‌های ضبط‌شدۀ جلسات روی آپارات محور، این میراث ماندگار را برای نسل‌های بعد نیز به یادگار گذاشتیم!
