زهرا همتیان، ورودی ۹۸ مهندسی مکانیک
سلام و تبریک و تسلیت به نودانشجویان و ترماولیهای آخرین سال قرن14. منزل نو، مبارک صاحبش! امیدوارم متلکهای فسیلهای دانشگاه (دوستان سالبالایی) و کَلکَلها و کُریخوانیهای بچههای رشتههای دیگر، خاطر شما را مکدّر نکرده باشد. مطمئن باشید راه را درست آمدهاید و به قول معروف: «ای اهل شریف، سرور و سالارهمینجاست! مکانیک همینجاست!»
خلاصه که میخواهم بگویم شما تازه اول راهید ومشکلات مهمتری درانتظارشماست. اگر شما هم مثل من فکرمیکنید دانشگاه همان قصرطلایی است که پاداش تمام تلاشهایتان است و از الان به بعد همه جلوی شما خم و راست میشوند و بهزودی نامهای از طرف ناسا برایتان ارسال میشود و همهچیز باب میلتان است، باید بگویم کور خواندید.
اَحَسِبَ الناسُ اَن یُترکوا اَن یَقولوا آمَنّا وَهُم لایُفتَنونَ!** نه عزیز من! اینجا شریف است و شما دانش«جو». در دانشگاه شریف دانشجو باید به دنبال علم و دانش بدود. اینجا مثل مدرسه کسی نظارتی بر شما ندارد. میتوانی تکالیف را کپی کنی که عواقبش با خودت است. اینجا برای کسی مهم نیست که تو چرا امتحان شرکت نکردی و نمیشود مانند مدرسه با یک نامهی پزشک، غیبت را مجاز کرد. اینجا خانم یا آقای ناظم نیست که ناخنهای شما را ببیند. اینجا حضوروغیاب نمیکنند یا دیرآمدگی ثبت نمیکنند. اینجا برای شما جزوه نمیگویند که بنویسید. خانم یا آقای مشاور اینجا نیست که به شما بگوید روزانه چند ساعت، کدام درس را بخوانی و از کدام کتاب تست بزنی تا شاگرد اول بشوی. اینجا خبری از سرویس رفتوبرگشت و ورزش هفتگی نیست. تو یک دانشجوی مستقل هستی و همه چیز را خودت باید به دست بیاوری و حساب دخلوخرجت را هم بکنی. اینجا مثل مدرسه از ۸ صبح تا ۲ بعدازظهر کلاس نداری. ممکن است یکی ۸ صبح داشته باشی و یکی ۶ عصر و نمیتوانی صبح تا شب خودت را حبس کنی و فقط درس بخوانی. از طرفی جایی هم نیست که بتوانی با همان روش دقیقهنودی و شبامتحانی رستگار شوی و با نشان دادن معدل ۱۹ یا ۲۰ عزیزدردانهی پدر و مادر و معلمها بشوی. امتحانهای اینجا بسیار متفاوت است. درسهای دانشگاه زنجیروار به هم مربوط هستند و تو خودت باید ربطها را پیداکنی. امتحانها هم به صورت ترکیبی هستند و بسیار نفسگیر، گویی با پای برهنه در دوی ماراتن شرکت کنی.
اینجا دانشگاه است با تمام مسائل، مصائب و محاسنش. در دانشگاه، پدیدهها و موجودات خیلی عجیب و غریب و تازهای دیده میشود. آن قدیمها که دانشگاه حضوری بود (البته آنقدر قدیم هم نه! ما هم تازهنفس و جوانیم! نسل ما ازجمله دوزیستانی بود که هم به صورت حضوری زیست در شریف را تجربه کرد و هم به صورت مجازی) تصاویر عجیب و غریبی دیده میشد؛ فیالمثل عدهای بیش ازاندازه نگاه خواهرانه و برادرانه به یکدیگر داشتند و یا دیده میشد که دختران و پسران نابغه و هنرمند شریف با دود سیگار هم هنرنمایی میکردند و در هوا چه نمودارها، حلقهها و خمهایی که رسم نمیکردند. از غذاهای سلف، سختیهای خوابگاه، دوریها و تمام اینها میگذرم. شریف خوبیهای بسیاری دارد و همینهاست که شریف را متفاوت کرده است. اینجا همه چیز به درسخواندن و نمرهی خوبگرفتن ختم نمیشود (هرچند به قول بعضی استادها که خاطرشان برای ما واقعاً عزیز است، نمره ناموس شریف است و البته که حرف حقی است)؛ اینجا همه چیز مقالهنویسی نیست. اینجا باید دانش«جو» بود؛ باید خلّاق و مطالبهگر بود، باید مشکلی از جامعه و صنعت را حل کرد، باید علم مفید تولید کرد. باید کارآفرین بود و به فکر توسعهی پایدار. شریف محیط شادابی دارد و به دنبال نوآوری است. دانشجو به دنبال حقیقت است و بدترین عیب یک دانشجو منفعلبودن ومحافظهکاری است.
اینجا مبداء تمام تغییرات، از کوچک تا بزرگ، است. پس قدراین چهار یا پنج سالی که در این محیط هستید را بدانید. دوستهای زیاد و روابط اجتماعی قوی داشته باشید و در کانونها و گروههای مختلف فرهنگی، ورزشی، علمی، هنری و سیاسی دانشگاه فعال باشید.
و در آخر چند توصیه برای درسخواندن
یکی از مهمترین الزامات زندگی دانشجویی، مدیریت زمان است. ما باید در کنار فعالیتهای غیردرسی، درسهایمان را هم خوب بخوانیم. یک دانشجوی موفق باید یک جستجوگر حرفهای باشد. همچنین ما مثل مدرسه فقط یک کتاب و جزوهی درسی نداریم و باید خود دانشجو در پیداکردن کتابها و منابع، زبردست باشد. از دیگر پیشنهادهای ما این است که سعی کنید کتابها را به زبان اصلی مطالعه کنید و حتی به زبان انگلیسی جستوجو کنید. با دوستان بزرگتر از خودتان معاشرت کنید و گروهی درس بخوانید. از دوستان TA هم غافل نشوید. انتخاب واحد هم از پدیدههایی است که پیش از این با آن غریب بودید، سعی کنید در انتخاب واحد دقت کنید و از حذف (W) نترسید. سر کلاسها حضور داشته باشید و در کلاسهای استادهای مختلف یک درس شرکت کنید و نکتهبرداری کنید.
باشد که سعادتمند شوید.
* تشدید برای رعایت وزن گذاشته شده.
** آیا مردم گمان کردهاند همین که بگویند ایمان آوردیم رها میشوند و آنان مورد آزمایش قرار نمیگیرند؟