تجربۀ ورود به دانشگاه مجازی
امیرمحمد صادقی‌چرمهینی، ورودی ۹۹ مهندسی مکانیک
در کنار همة چیزهایی که کرونا آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار داد، دانشگاه‌ها مستثنی نبودند. اگر تا دیروز، دانشجو در قالب دانشگاه و ارتباط با اساتید معنا پیدا می‌کرد، اما امسال با تغییری بنیادین مواجه شده بود. به‌ویژه برای ما دانشجویان ورودی جدید که سال‌های زیادی برای ورود به دانشگاه و نشستن پشت نیمکت‌های دانشگاهِ محبوبمان، لحظه‌شماری می‌کردیم. عدم تعامل و ارتباط رودررو با سایر دانشجویان و اساتید، نشستن پشت لپ‌تاپ یا سیستم و ارتباط از طریق اینترنت، قطعاً حس خوشایندی نداشت.
اولین تجربۀ من از دانشگاه مجازی با لغو‌شدن اردوی مشهدِ ورودی‌های جدید که به رسم هر سال از سوی دانشگاه برگزار می‌شد، همراه بود؛ به‌طوری که همان اول کار ذوقمان کور شد! بعد از آن وارد فضای ثبت‌نام و امور دانشجویی شدیم که می‌توانم بگویم ساختار اداری دانشگاه در فضای مجازی به نحو مطلوبی اداره نمی‌شد؛ چراکه هنوز هم که هنوز است، برخی از هم‌دوره‌ای‌هایم در امور نظام وظیفه بلاتکلیف‌اند و همین روزهاست که دوستان تشریف آورند و آنان را از سر درس به خدمت مقدس ببرند!
ارتباط و دوستی دانشجویان در گروههای تلگرامی در حال شکل‌گیری بود، اما برای کسی مثل من که سرعت تایپ‌کردنش کند بود و لحظه‌ای که می‌خواست عبارتی را تایپ کند، موضوع چت گروه عوض می‌شد، شاید گروههای تلگرامی بستری مناسب برای شناخت و دوست‌یابی افراد نبود. اما با شروع ترم و مشارکت در بحث‌های درسی، انجام پروژه‌های گروهی و شرکت در مسابقاتی که در طول سال برگزار می‌شد، بچه‌ها بیشتر با هم آشنا شدند.
برای آموختن وارد کلاس‌‌هایی شدیم که دیگر دانشجو روبه‌روی استاد ننشسته بود، تخته‌ای برای نوشتن وجود نداشت و کلاس درس، سامانة آموزش مجازی بود. برخی از استادان و دانشجویان در ابتدا، کار با سامانه را به‌خوبی بلد نبودند یا بعضی از روزها، سامانه کاملاً دچار مشکل می‌شد. از امتحان‌ها هم که دیگر نگویم، درست ابتدای امتحان سامانه هنگ می‌کرد یا اینترنت دچار مشکل می شد، حتی گاهی اوقات برق هم می رفت که با استرس زیادی همراه بود.
اما با این حال دانشگاه مجازی بدون لطف هم نبود، چراکه بعضی از روزها، یک کلاس صبح و یکی بعدازظهر داشتیم که زمانی بین این دو کلاس دیگر تلف نمی‌شد و اگر بخواهیم حذف‌شدن زمان رفت‌و‌آمد و هزینه‌های زندگی در پایتخت را در نظر بگیریم، شاید جزو نکات مثبت تلقی شوند.
یک ویژگی مثبت شاخص، فراهم‌شدن امکان ضبط کلاس‌ها بود. درست است که به گفته‌ی سال‌بالایی‌ها، فیلم‌های ضبط‌شده هیچ‌گاه دیده نمی‌شوند و باید درس را سرکلاس آموخت، ولی اگر به دلایلی غیبت کرده یا درس را نفهمیده بودیم، ضبط کلاس‌ها خیلی به کار می‌آمد.
به هر حال هرچه بود گذشت، دانشجویان و مسئولان آموزش عالی کشور با شیوۀ نوینی از آموزش، دانشگاه و کم و کیف آن‌ها آشنا شدند که امیدوارم نکات مثبت، در دوران پساکرونا هم مورد استفاده قرار گیرد. اما ترم جدید در حال شروع‌شدن است و این‌طور که بویش به مشام می‌رسد، هنوز تکلیف حضوری‌شدن دانشگاه‌ها مشخص نیست! این موضوع از تجربیات تلخ گذشته هم ناراحت‌کننده‌تر است؛ ولی چه می‌شود کرد که امیدمان به خداست.
