زهرا همتیان، ورودی 98 مهندسی مکانیک
علی انصاری، ورودی 98 مهندسی مکانیک
لطفاً خودتان را معرفی کنید.
محمدعلی سلیمان‌پور هستم. ورودی 94 مکانیک شریف و همین‌طور ورودی ارشد 2019 مکانیک دانشگاه تورنتو. گرایشم تقریباً بین‌رشته‌ای است؛ ولی بیشتر طراحی و سیالات است.
از این روزها بگویید، با وجود ویروس کرونا فعالیت‌هایتان چطور است؟چطور روحیه و نشاط خود را حفظ می‌کنید؟
آن اوایل سعی می‌کردم ورزش کنم. تنها کاری که می‌شد کرد!ما فکر می‌کردیم که خب نهایتاً همین یک ماه است و می‌گذرد؛ ولی ادامه‌دار شد و من همان اوایل آمدم پیش خواهرم زندگی می‌کردم و همه‌چیز مجازی بود. کاری که می‌شد برای حفظ روحیه کرد، این بود که روزانه ورزش بکنم، بدوم و از فضای باز استفاده کنم. در این شرایط،خیلی مهم است که آدم سعی بکند خودش، برای روزش برنامه‌ریزی کند.
قبل از این دوران، روزانه یک زمان مشخصی به دفترتان می‌رفتید و کارهایتان را انجام می‌دادید تا بعد از ظهر. این‌طوری می‌دانستیم که زمان آدم، تقسیم‌بندی شده و یک سری کارها باید انجام بشود؛ ولی از وقتی که این اتفاق افتاده، هیچ نظم و قاعده‌ی خاصی وجود ندارد و درنتیجه، خودمان باید برای کارهایمان برنامه‌ریزی کنیم.تعارف هم نداریم. به‌هرحال، روحیه‌ی آدم، خودبه‌خود یک مقداری افت می‌کند با این شرایط. اینجا مقداری قوانین را شل و سفت کردند و می‌شد گاهی اوقات با دوستان بیرون رفت و چرخی زد. مدتی هم تقریباً همه‌چیز آزاد بود، ولی باز همه‌چیز سخت شده و قرنطینه است. فعلاً باید صبر کرد و دید چه می‌شود.به‌هرحال، کارها را باید جلو برد.
نقش دانشگاه در این موضوع چگونه بوده است؟ مسئولان دانشگاه چه اقداماتی در راستای کمک به دانشجوها کرده‌اند؟
دانشگاه، در راستای حفظ نشاط و انگیزه، به‌صورت مستقیم خیلی کار خاصی نمی‌کند. دانشگاه عمدتاً مساوی است با اینکه شما پروژه تحویل بدهی و کار و تحقیق انجام بدهی. ولی کمکی که می‌کنند این است که یک سری دوره‌های روانشناسی برگزار می‌کنند و عده‌ای متخصص می‌آیند و راهکارهایی ارائه می‌دهند که چه کاری بکنید و زمان روزانه‌ی خود را چطور تقسیم‌بندی کنید، برای جلوگیری از افسردگی و این‌جور مسائل که تمام این‌ها هم به‌صورت مجازی است. قبلاً هم دانشگاه یک سری دورهمی‌هایی داشت مثل «Coffee Time» که الان هم، همان برنامه‌ها حفظ می‌شوند، ولی به صورت مجازی و همه به‌صورت تصویری تماس می‌گیرند. یک سری تسهیلاتی هم در نظر گرفتند؛ مثلاً پرداخت شهریه‌ها را عقب انداختند. البته من بورسیه هستم و این موضوع برای من فرقی نمی‌کند؛ ولی تعداد زیادی همزمان با تحصیل کار می‌کردند که با این شرایط دیگر نمی‌توانند و این تسهیلات، برای آنان در نظر گرفته شده است. به‌علاوه، پلتفرم آنلاینی که دانشگاه تورنتوبرای این جلسات مجازی استفاده می‌کند، کیفیت خوبی دارد و اذیت نمی‌کند.
تعامل استادها با دانشجوها و خود دانشجوها با یکدیگر چطور است؟
تعامل استاد با دانشجو، خیلی بستگی به خود استاد دارد. خود من و دوستانم اکثراً به‌صورت هفتگی یا دوهفته یک‌بار جلسه‌های آنلاین یا همان ویدئوکنفرانس با استادها داریم. خیلی فشار کار نسبت به قبل فرقی نکرده و حتی شاید بیشتر هم شده باشد. استادها خیلی این را در نظر نمی‌گیرند که شاید یک فردیدچار بیماری یا مشکلات روحی و این مسائل باشد. الآن بیشتر فرض بر این است که زمان رفت و برگشت‌ها کم شده و می‌تواند صَرف کارهای مفید بشود.
ارتباط خود دانشجوها با همدیگر، به نظر من به‌شدت کمتر شده است. کلاً در دوران تحصیلات تکمیلی، خودبه‌خود تعامل‌ها خیلی کمتر است؛ چون درس‌هایی که باید پاس کرد، کمتر است، تعداد افراد حاضر در آن کلاس‌ها کمتر است و هرکس به‌خاطر کار و تحقیقاتش، بیشتر سرِ کار خودش است. تازه این مال دوران قبل از کرونا بود. الآن همان تماس‌های تصویری است که همان هماهنگ‌کردن‌ها و زمانی که همه بتوانند آنلاین باشند هم محدود است. قبل از این سعی می‌کردیم باهم بیرون برویم؛ ولی الآن تعامل به‌شدت کمتر شده است.
شیوه‌ی تدریس به چه شکل است؟آیا شما از این شیوه رضایت دارید؟
از نظر تدریس که همه‌چیز مجازی است. و همین سیستمی که دانشگاه شریف دارد، دقیقاًاینجا هم هست. یک سامانه‌ی آنلاین تحت عنوان «Blackboard Collaborate» در دانشگاه تورنتو دارند و تمام کلاس‌ها و جلسات تحت همین پلتفرم است. البته از نرم‌افزار زوم هم استفاده می‌کنیم. موقع تدریس هم استاد معمولاً تصاویر را به اشتراک می‌گذارد یا یک دوربینی روی دست استاد هست و استاد همزمان می‌نویسد و توضیح می‌دهد. از نظر سیستم تدریس هم، همه‌چیز بستگی به انگیزه‌‌ی استاد دارد. اگر استاد، قبلاً استادی بوده که تعاملش با دانشجویانش خوب بوده، در این سیستم هم تلاش می‌کند که تعامل با دانشجو حفظ بشود و اگر استادی بوده که همیشه متکلم وحده بوده، همان شیوه را ادامه می‌دهد و حتی بعضی اوقات، سرکلاس هم نمی‌آیند و ویدئوهای از قبل ضبط‌شده، قرار می‌دهند. درکل به نظر من، این سیستم اصلاً خوب نیست؛ چون عملاً تعامل بین استاد و دانشجو و دانشجوها با همدیگر وجود ندارد.
همان‌طور که می‌دانید، ترم پیش دانشگاه شریف تسهیلاتی برای دانشجویانش قرار داد، مثلP و یک W اضافه که البته این ترم ظاهراً دیگر این تسهیلات نیستند. آنجا چه تسهیلات و امکاناتی برای دانشجویان در نظر می‌گیرند؟
در سیستم کلی تغییری ایجاد نکردند؛ ولی خود اساتید در کل ساده‌گیرتر شدند. در امتحانات، پروژه‌ها و... البته حجم کار تغییری نکرده ولی روی ددلاین‌ها منعطف‌تر شده‌اند و مثلاً استادها خیلی تاکید دارند که هدف از امتحانات این است که دانشجوها، وضعیت خودشان را بسنجند و تأکید دارند که سوالات سخت نباشند، خارج از درس نباشند و نکته‌ی عجیب و غریب نداشته باشند.
کار دیگری که کردند، این بود که تقسیم‌بندی نمرات را بیشتر کردند تا نمرات، متمرکزنباشند و تمرین‌ها و کوییزها را بیشتر کردند. نکته‌ی جالب دیگری که دیدم این است که چون خیلی از بچه‌ها از منطقه‌های زمانی مختلف هستند، دیگر زمان امتحان دو یا سه ساعت نیست و یک بازه‌ی 24ساعته است. خودِ این‌ها، استرس دانشجوها را کمتر می‌کنند. حجم کار کم نشده ولی فکر می‌کنم به دلیل این آسان‌گیری‌ها نمرات در این دوران کرونا بالاتر می‌آیند.
همان‌طور که می‌دانید، امتحانات دانشگاه شریف در سامانه‌ی CW برگزار می‌شوند و خیلی از استادها برای جلوگیری از تقلب، امکان بازگشت به سوال قبلی نمی‌دهند.آیا شما هم این سیستم را دارید؟و برای جلوگیری از تقلب‌ها چه می‌کنند؟
امکانش هست ولی من با استادانی که ارتباط داشتم، هیچ‌کدام این‌کار را نکردند و چیزی که اینجا هست و با ایران متفاوت است، این است که اینجا خود دانشجوها هم اصلاً تقلب نمی‌کنند و رقابت خیلی زیاد است و میزان تمایل به تقلب، کمتر است و اساس را می‌گذارند بر اعتماد.
کارگاهها،آزمایشگاه‌ها و درکل دروس عملی و سمینارها آنجا به چهشکل برگزار می‌شوند؟
سمینارها که شده‌اند وبینار. دروس عملی هم با شبیه‌‌سازی‌های نرم‌افزاری،ویدئوهایی تهیه کرده‌اند و خیلی از دروس آزمایشگاهی و عملی، با یادگیری نرم‌افزارها و توانایی پیاده‌کردن سیستم‌ها در نرم‌افزار، جایگزین شده‌اند و به بعضی از TAها هم اجازه داده شده که بروند و داخل آزمایشگاه ویدئوهایی تهیه کنند و برای بچه‌ها پخش کنند. بعضی از درس‌ها که قابلیت هیچ‌کدام از این‌ها را نداشتند، موکول کرده‌اند به بعد که دانشگاه باز بشود.
به نظر شما تاثیر این مدل آموزش و دانشگاه آنلاین بر سطح یادگیری و روحیه‌ی دانشجوها چهبوده است؟ اینجا همه‌ی دوستان دلشان برای دانشگاه تنگ شده و منتظر باز شدن دانشگاه‌ها هستند.
بله،اینجا هم همه دوست دارند به دانشگاه برگردند.
دانشگاه کلاً یک فضای خیلی خوبی است. همین که آدم می‌رود جایی و بقیه را می‌بیند خیلی خوب است.خانه‌نشستن سخت است.
دانشگاه یک فضای خیلی خوبی است برای اینکه آدم در جلسات مختلف شرکت بکند، آدم‌های مختلف را ببیند، رودررو با آن‌ها ارتباط بگیرد و روابط و اتصالات خودش را بسازد که این افراد یا یک دوست هستند یا فارغ‌التحصیلان همان دانشگاه یا افرادی که در شرکت‌های مختلف هستند و سمینار می‌گذارند. خود من یک مقدار نگران این هستم که بعد از دانشگاه که می‌خواهم سرکار بروم، این ارتباطات از کجا می‌خواهد به وجود بیاید؟ به‌علاوه، نکته‌ی دیگری که وجود دارد، در خود تدریس است. وقتی میزان ارتباطات انقدر کم می‌شود، روند تدریس، روند لذت بخشی نیست. در تدریس حضوری، وقتی دانشجو متوجه نشود، خیلی معلوم است یا اگر جایی را بد توضیح بدهیم خیلی مشخص است و می‌توان روی یک قسمت‌هایی تاکید کرد و یا به شیوه‌های دیگر گفت؛ ولی در کلاس مجازی خیلی‌ها که خوابند!تعارف نداریم! خیلی‌ها هم فقط می‌آیند آنلاین می‌شوند. البته اینجا اجباری به حضور نیست. خیلی‌ها هم به‌خاطر اینکه باید سوالات را بنویسند و ارسال کنند از پرسیدن سوال امتناع می‌کنند. در کل، این نبود ارتباطات اصلاً چیز خوبی نیست. ولی نکته‌ی مفید مثلاً در این بوده که رفت‌و‌آمدها حذف شده‌اند.
در آخر اگر سخن یا نکته‌ای با مخاطبان خمش دارید، بفرمایید.خوشحال می‌شویم.
نکته‌ای که خیلی برای من بارز بوده، چه قبل از کرونا و چه بعد از آن، این است که قدر دوره‌ی کارشناسی و این دورانی که با دوستانتان هستید را بدانید؛ چون دیگر اینکه آدم هرروز دوستانش و این حجم از آدم‌ها را ببیند و تعامل خوب داشته باشد، تکرار نمی‌شود. وقتی آدم وارد ارشد می‌شود و می‌خواهد تنهایی زندگی بکند، دغدغه‌های دیگری اضافه می‌شود. البته الآن به‌خاطر کرونا، قدر خاصی ندارد و تعاملات از بین رفته‌اند. ولی بالأخره این هم می‌گذرد.
نکته‌ی دوم هم این است که خیلی خوب است هرکسی کمی بنشیند با خودش فکر بکند و ببیند اصلاً می‌خواهد چه کاری بکند؟! چه بخواهد اپلای بکند و چه اپلای نکند. خصوصاً اگر قبل از اپلای به این مسائل فکر کرده باشید، خیلی بهتر است. یکی از اهداف بزرگ خود من از اپلای این بود که حالا که شرایط فراهم است، بروم آنجا زندگی بکنم. شرایط زندگی،تحصیل و کار را ببینم و روی پای خودم باشم و بعد تصمیم بگیرم که واقعا من کجا می‌خواهم زندگی کنم؟ با توجه به چیزی که از زندگی می‌خواهم. خیلی خوب است که همیشه این نکته را پسِ ذهن داشته باشید؛ خصوصاً وقتی آدم تنها می‌شود و از دایره‌ی دوستانش بیرون می‌آید و تغییر فضا می‌دهد، این مسئله خیلی برایش پررنگ می‌شود و ذهن آدم را مشغول می‌کند. خوب است که به این مسائل از قبل فکر کرده باشیم؛ چون در غیر این‌صورت، می‌تواند منجربه استرس و ناراحتی بشود.
__________________________________
https://www.aparat.com/v/C4g69
