دانشکدة قدیم مکانیک، یادگار چندین نسل دانشجو، بیش از همیشه در معرض فراموشی
پویا کلاهدوز، ورودی ۱۴۰۰ مهندسی مکانیک
دانشکدة مکانیک شریف، در میان نخستین دانشکدههای تأسیس‌شده در زمان شروع فعالیت دانشگاه بوده است. هم‌اکنون پس از گذشت بیش از نیم قرن از فعالیت آن، دانشکدة جدید مکانیک، مسئولیت‌های سابق دانشکدۀ قدیمی را بر عهده دارد. این امر، عملاً باعث شده است که دانشکدة قدیمی به محلی متروکه تبدیل شود. اما این روزها وضعیت، کمی متفاوتتر است.
دانشکده یا سطل زباله؟!
در اواسط اردیبهشت‌ماه (مصادف با اواخر ماه رمضان)، تصاویری در فضای مجازی پخش شد که باعث دلخوری بسیاری از دانشجویان و بهخصوص فارغ‌التحصیلان این دانشکده شد. این تصاویر، نشان دهندۀ زبالههای رهاشده در قسمتهایی از ساختمان دانشکدة قدیم بودند. از ظاهر ماجرا معلوم است که برخی، وظیفهای مبنی بر نریختن زباله در دانشکدة سابق برای خود نمیبینند؛ علاوه بر این، کسی هم وظیفهای برای پاک‌سازی آنجا، برای خود ندیده است. اما سوأل اصلی اینجا است که مشکل از کجاست؟
بعد از انتشار این تصاویر در توییتر و همچنین روزنامۀ شریف، شورای صنفی برای پیگیری ماجرا دست به اقداماتی زد. طبق گفت‌وگوی انجام‌شده با مسئول امور رفاهی دانشکده، ساختمان دانشکدۀ قدیم مکانیک به‌طور کامل به دانشگاه واگذار شده است و مسئولیت آن دیگر بر عهدۀ دانشکده نیست. وضعیت موجود نشان می‌دهد که در این مدت، دانشگاه نیز توجه خاصی به این مکان نداشته است.
چارة کار کجاست؟
در حقیقت، دانشکدة قدیم حتی پیش از حضوری‌شدن دانشگاه (برای برخی دانشجویان) و بهخصوص اواخر دورة کرونا، وضعیت مطلوبی نداشته است؛ اما وضعیت فعلی نگران‌کنندهتر است. در حال حاضر، دردسترس‌ترین راه برای برخورد با این مسئله، همکاری دانشجویان و کمک‌گرفتن از آنان است. در اینجا سؤالی مهم مطرح است؛ چرا یک دانشجوی دانشگاه شریف، زبالههای خود را در محل دانشکدة قدیم رها میکند؟ شاید تعدادی از دانشجوهای فعلی از ماهیت و تاریخچة این مکان غافل هستند یا شاید هم از بیتوجهی مسئولان دانشگاه به ساختمان قدیمی، الگو گرفتهاند! دیدن چنین صحنههایی برای اغلب ما، مایۀ تأسف و اندوه است. واضح است که رفتار اشخاص، نمایانگر شعور و درک آن‌هاست؛ بنابراین ممکن است که برخی، در مورد دانشجویان این دانشگاه، قضاوتهایی نامطلوب کنند. به هر ترتیب، ما پاسخ این سؤال را که چرا برخی از دانشجویان نیز نسبت به این قضیه، با بیتفاوتی عمل کردهاند، به شما واگذار میکنیم. لازم به ذکر است که هزاران دانشجو در این محل تحصیل کردهاند و فارغ‌التحصیل شدهاند. بنابراین انتظار جمعیِ ما این است که به احترام این عزیزان، دیگر حداقل از سوی دانشجویان، شاهد این قبیل مسائل و مشکلات نباشیم.
با عبور از این ماجرا، مسئلۀ مهمتری مطرح می شود و آن هم این است که کار به رهاکردن یا رهانَکردن زباله محدود نمیشود؛ بلکه در واقع این دانشکده، هر از چند گاهی نیاز به سرویس و نظافت دارد و در حال حاضر، کسی به‌طور جدی این کار را انجام نمیدهد. البته باید توجه کنیم که از دیدگاهی دیگر و جدای از تاریخچة این دانشکده، ما فعلاً با یک ساختمان بدون استفاده روبه‌رو هستیم. به هر حال تا زمانی که به نتیجهای مشخص برسیم، پیشنهاد میشود که گروهی از دانشجویان، هر چند هفته یک بار، به‌صورت داوطلبانه سری به این دانشکده بزنند و به احوال آن رسیدگی کنند. در مورد آیندۀ این ساختمان، در حال حاضر اطلاعی نداریم؛ اما از صمیم قلب امیدواریم که بیش از این، مورد بی‌مهری قرار نگیرد.
