این روزها پادکستها و مقالاتی رو که میخونم سعی میکنم نکاتی رو که روم تاثیر میذاره بنویسم که بتونم برای اهدافم انگیزه م رو حفظ کنم و سعی میکنم مرور کنم، خیلی وقتها بوده اومدم مقالات قبلی خودم رو خوندم و دوباره انرژی گرفتم و… واسه همین گفتم این بار هم این نکات رو بنویسم…
پادکست طبقه ۱۶ سهیل علوی رو گوش میکردم و یه جایی مارتین بصیری حرف قشنگی زد، اینکه وقتی هدفی داری وقتی میخوای کاری انجام بدی با Why شروع کن! چرا و چرا میخواهی اینکار را انجام دهی؟! با اینکار به Mission دست پیدا میکنی و وقتی این رو بدونی هر کسی همراهت باشه توی مسیر اون رو درک میکنه.
باید و باید خودم را دوست داشته باشم و عاشق خودم باشم، به این فکر کنیم اگر امروز آخرین روز زندگیم باشه آیا خوب هستم؟ نگرانی ندارم؟ کاری که انجام میدهم رو دوست دارم؟ این بهترین کاری هست که میتونم انجام بدم؟!
اگر جواب منفیه باید فکر کنیم و فکر کنیم و کاری رو انجام دهیم که عاشقش هستیم، مهم نیست بقیه چی میگن مهم نیست چه اتفاقی میوفته باید و باید از این مدت زمان کوتاهی که برای زندگی در اختیار داریم لذت ببریم و توی مسیر به رشد و شکوفایی برسیم و به سمت اهدافمون حرکت کنیم.
وقتی توی این مسیر باشیم و با این دیدگاه پیش بریم، آروم هستیم و وقتی آروم هستیم و آرامش داریم بازدهیمون بیشتر میشه و میتونیم توی مسیر درست حرکت کنیم.
نکته بعدی که میخواستم در موردش بنویسم در مورد آینده نگری، هدف گذاری و تمرکز است.
گاهی وقتها لازم است روی تقویم هفتگیمون روزی یا تایمی را برای Deep Work تنظیم کنیم و هر چیزی که تمرکز ما رو منحرف میکنه آف و سایلنت کنیم و در نهایت بررسی کنیم که چقدر بازدهی داشتیم این کمک میکنه خودمون رو بهتر بشناسیم و تایمهایی رو برای خودمون و کار عمیق تنظیم کنیم.
من اشتباهی که قبلا انجام دادم این بود که برای یک بازه زمانی مثلا ۳ ماهه چند تا هدف داشتم و باعث میشد تمرکزم پایین بیاد و بازدهیم کمتر بشه ولی تصمیم گرفتم که توی هر بازه زمانی یک تا دو ماهه تمرکزم روی یک هدف اصلی باشه و کارهای ناتمام را تمام کنم که با اینکار هم انگیزه بگیرم و هم بازدهیم رو بیشتر کنم. اتمام کارهای ناتمام اینقدر انرژی فوق العاده ای بهمون میده که به نوعی به سوختی برای ادامه مسیر تبدیل میشه.
در نهایت خوبه که به آینده فکر کنیم و هدف گذاری سالیانه خودمون رو انجام بدیم و قبول کنیم گاهی اوقات در طول مسیر مجبور میشیم اهدافمون رو تغییر بدیم که کاملا طبیعی هست چون ما در طول مسیر به شناخت بیشتر از خودمون میرسیم و سیر تکاملی خودمون رو طی میکنیم… لازمه که نگران آینده نباشیم و در لحظه حال زندگی کنیم هرچند کار سختی است و در طول مسیر زندگی به این قدرت میرسیم و این یک پروسه تکاملی است و باید صبور باشیم.
وقتی نگران آینده نیستیم یعنی باور داریم همون کسی که ما رو تا اینجا آورده ما رو در ادامه مسیر هم همراهی میکنه و قطعا پشتیبان و همراهمون است. وقتی با توکل و ایمان به اون قدم در مسیر ناشناخته ها بر میداریم قطعا و بدون شک نا امیدمون نخواهد کرد به این باور داشته باشیم و بارها با خودمون تکرار کنیم چونکه وقتی باور میکنیم محقق میشود.
