به عنوان اولین پستم در ویرگول یکم خجالتی ام و نمیدونم چی بنویسم. من نوشتن رو دوست دارم. نوشتن برام مثل ثبت کردن لحظات است . و من از 16 سالگی متوجه شدم که چه قدر در مقابل گذشتن زمان ناتوان هستم. به علاوه به دیده شدن و شنیده شدن هم علاقه دارم.برای همین اینجا عضو شدم که هم نوشته های دیگران رو بخونم و هم خودم بتونم نوشته هام رو به اشتراک بگذارم.اولین بار توسط یکی از دوست های عزیزم که الآن متاسفانه به خواست ایشان دیگر در ارتباط نیستیم با ویرگول آشنا شدم. الان هم یکم احساس بدی دارم که به مکان امن او آمده ام.اول تصمیم داشتم خودم رو معرفی کنم ولی خب این کارو بی فایده دیدم و ترجیح میدم فعلا ناشناس بمونم.از آشنایی باهاتون خوشب وقت ام. :)
