عنوان

محتوی. محتویات. Content.

شاید در 95% تنها موارد برای محتوای یک سایت وارد آن میشویم. محتوی میتواند شامل متن ها، عکس ها، فیلم ها، صداها و فایل های دیگر باشد.

درصد کمی از کاربران اینترنت، تولید کننده محتوی هستند و اکثرا تنها مصرف کننده هستند.

البته هرگونه تعاملی که ما در وب انجام میدهیم اگر این تعامل در جایی ذخیره شود، خود این نیز میتواند یک نوع محتوی قلمداد شود. مثلا زمانی که پستی را لایت میکنیم یا زیر آن کانت میگذاریم، خود این نیز یک نوع محتواست که میتواند اطلاعاتی را به کاربران و دیگر افراد نمایش دهد.

مثلا هرچه تعداد لایک و نظرات یک پست بیشتر باشد، مسلما از نظر کاربران، این پست ارزش و محبوبیت بیشتری دارد. حتی افرادی که بستر ارسال پست، لایک، نظر و ... را فراهم کرده اند نیز میتوانند از این اطلاعات بهره بجستند. مثلا اینستاگرام از این اطلاعات استفاده می کند که پست های پرطرفدار را تشخیص دهد و آن ها را به کاربران پیشنهاد دهد.

حتی یک بازدید کردن ساده از یک وبسایت نیز خود یک محتواست، زیرا اطلاعات کاربر نظیر IP، کشور، مرورگر، مرجع و ... میتواند با هربار بازدید ذخیره شود و ابزارهای آمارگیری از این اطلاعات برای نمایش آمار به مدیر وبسایت استفاده کنند.

به عنوان یک برنامه نویس یا کدنویس وب اولویت اول ما میتواند نمایش محتوی به کاربر باشد. این محتوی در اکثر موارد در فرمت HTML به کاربر ارائه می شود زیرا درصد زیادی از کاربران تنها از مرورگر برای گشت و گذار در وب استفاده می کنند. فرمت HTML به ما کمک میکند که برای داده های مان، انواع مختلف ریزداده تعریف کرده و آن ها را ساختار بندی کنیم. همچنین برای نمایش هرچه بهتر محتوی میتوانیم از CSS و JavaScript استفاده کنیم.

محتوای ما در ابتدا خام است. با استفاده از HTML دارای ساختار و ارتباط می شود. با استفاده از CSS و JavaScript به بهترین شکل ممکن به کاربر ارائه می شود. هدف اینست که کاربر به راحتی و اطلاعات مورد نیاز خود دست پیدا کند. میتوانیم مطالب مهم رو بزرگ و درشت در ابتدای صفحه نمایش دهیم، داده های کم اهمیت را کوچک کرده و حتی مخفی کنیم و زمانی که کاربر به آن ها نیاز داشت، آن ها را نمایش دهیم. میتوانیم برخی اطلاعات نظیر عکس ها، ویدیوها و صداها را که بارگذاری آن ها اندکی سنگین است به زمانی موکول کنیم که کاربر به آن ها نیاز دارد.

از جایی باید محتوی را استخراج کنیم. برای محتوی باید یک منبع پیدا کنیم. محتوی را میتوان به صورت دستی در فایل های HTML وارد کرد. میتوانیم از قالب استفاده کنیم. محتوی را آماده کرده و تحویل قالب های HTML میدهیم. به اصطلاح به خورد قالب های HTML میدهیم. محتوی را از یک منبع مثل پایگاه داده استخراج میکنیم. مثلا اگه بخوایم یک رابط کاربری برای وارد کردن و مدیریت محتوی داشته باشیم می توانیم اطلاعات را در یک پایگاه داده ذخیره کنیم و برای نمایش آن ها ابتدا آن ها را از پایگاه داده استخراج میکنیم.

محتوی را در اختیار کاربر قرار میدهیم. با استفاده از CSS و JavaScript محتوی به شکل بهتری در اختیار کاربر قرارمیدهیم. کاری میکنیم که کاربر به راحتی به محتوی دست پیدا کند. کار با رابط کاربری گرافیکی برای اکثر کاربران بسیار راحت تر از کار با کد یا خط فرمان است. حتی بسیاری از برنامه نویسان نیز برای انجام برخی کارهای خود، رابط گرافیکی را ترجیح میدهند.

رابط گرافیکی، اطلاعات را به شکل بسیار کاربر پستند تری در اختیار کاربران قرار میدهد. حتی اگر کاربر میخواهد تولید محتوی نیز بکند، میتواند از رابط گرافیکی استفاده کند. مثلا نویسندگان یه وبلاگ به جای اینکه مستقیما اطلاعات را در پایگاه داده تایپ و ذخیره کنند، میتوانند از رابط گرافیکی بهره گیرند و بسیاری از metadata ها را برای آن ها به صورت اتومات پر میکند.

مطمئن میشویم. به سورس کد و فایل های پروژه نظم میدهیم. لاگ میکنیم.