وقتی دیروز بازی پرسپولیس رو به پایان بود، اولین چیزی که به ذهنم آمد این بود که چرا نمی شود که یک تیم ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا قهرمان شود؟!
بازی که تمام شد، خیلی اعصابم به هم ریخت. این قدر که دیگر حال و حوصله ی هیچ کاری نداشتم ولی یک ذره که گذشت به خودم گفتم الآن دقیقاً چه اتفاقی افتاده است! برای یک تیم ایرانی که یک ملت برای آن دعا می کردند و به قول رفقا؛ انرژی مثبت براشون می فرستادند، یک شکست حسرت برانگیز بدست آمد.
این نگاه شاید اولین چیزی باشد که به ذهن ساده حقیر رسید ولی اگر شاید با عینک صحیح به مسئله نگاه کنیم، احتمالاً دیگر این قدر ساده روح و روان مان را در اختیار چنین چیزهایی قرار نمی دهیم. به عنوان مثال، وقتی انسان یک امتحان سخت را که خوب برای آن تلاش کرده است، خیلی خوب امتحان نمی دهد؛ آن لحظه انسان به خود می گوید که حداقل تلاش خودمان را در راه هدف مان کرده ایم ولی سر بازی پرسپولیس که به نمایندگی از مردم ایران روبه روی اولسان هیوندای قرار گرفته بود؛ یک تفاوت بسیار مهم داشت، اینکه اصلاً در اینجا ما فقط تماشاگر هستیم و کاری از دستمان بر نمی آمد که نتیجتاً وقتی یک بازیکن به خوبی نمی پرد، نه تنها زحمات یک تیم بلکه نگاه یک ملت را به نابودی می دهد؛ باز هم در همین نگاه هست که باید بیشتر و بیشتر حسرت بخوریم!
این نگاه هست که ما را از اصل داستان دور می کند، داستان را باید آن طوری که هست مشاهده کرد؛ این قضیه در خیلی از جاها صادق است، از جمله سر همین بازی فینال که فقط اندوه و ناراحتی را برای ما به ارمغان داشت. در هر صورت امیدوارم که از این به بعد سعی کنم که با عینک های درست به پدیده های اجتماعی مانند فوتبال و حواشی آن بپردازم.
