نخستین لشکر کشی سناخریب، تسخیر کاخ شاه بابل

اولین لشکرکشی سناخریب، پادشاه آشور، اولین لشکرکشی او به بابل بود. این لشکرکشی پس از مرگ سارگون دوم، پدر سناخریب و شورش های بعدی در سراسر امپراتوری آشور صورت گرفت. سارگون از سال ۷۱۰ قبل از میلاد بر بابل حکومت می کرد و پس از مرگ او، شورش هایی در سال ۷۰۴ یا ۷۰۳ قبل از میلاد آغاز شد که منجر به کاهش قدرت آشوریان در جنوب (بابِل) شد.

در پاسخ به این تحولات، سناخریب ارتش آشور را در آسور جمع کرد، که اغلب به عنوان محل تجمع برای لشکرکشی به جنوب مورد استفاده قرار می‌گرفت. ارتش آشور به رهبری فرمانده ارشد سناخریب، حمله ناموفقی را به نیروهای ائتلاف در نزدیکی شهر کیش آغاز کرد.

با این حال، سناخریب همچنین متوجه شد که نیروهای ضد آشور تقسیم شده اند و تمام ارتش خود را به درگیری و نابودی بخشی از ارتش که در شهرِ کوتا اردو زده بود هدایت کرد. پس از آن برای حمله به گروه در کیش حرکت کرد و در این نبرد دوم نیز پیروز شد.

پس از پیروزی ها، سناخریب به بابل لشکر کشید. هنگامی که آشوری ها در افق ظاهر شدند، بابل دروازه های خود را به روی او گشود و بدون جنگ تسلیم شد. سناخریب به کاخ شاه بابل مردوک-اَپْلَ-ایدینَ وارد شد و غنیمت های فراوانی را از آنجا بیرون آورد.

از زبان سناخریب

در اولین لشکرکشی خود، مردوک-اَپْلَ-ایدینَ (دوم) ، پادشاه کاردونیاش [کَردونیَش] (بابل) را همراه با سپاهیان (سرزمین) عیلام، متحدانش، در دشتِ «کیش» شکست دادم. در میان آن نبرد، او اردوگاه خود را رها کرد، به تنهایی گریخت و (در نتیجه) جان خود را نجات داد. ارابه‌ها، اسب‌ها، واگن‌ها، (و) قاطرهایی را که او در انبوه جنگ رها کرده بود، گرفتم.

آنچه که از زبان سناخریب مشخص است، این است که او به قصد سرزمین بابِل لشکرکشی کرده و در محلی در دشت های پیرامون شهر باستانی (و از لحاظ تاریخی سومری) کیش به نبرد با اتحاد بابِل و عیلام رفته است.

من با خوشحالی وارد قصر او شدم که در بابل است، سپس خزانه او را گشودم و طلا و نقره و ظروف طلا و نقره و سنگهای قیمتی و انواع اموال و اموال بی شمار و خراج قابل توجهی را همراه با زنان قصرش بیرون آوردم. درباریان، خدمتگزاران، خوانندگان مرد، خوانندگان زن، همه پیشه وران، به تعداد آنان و خادمان کاخ او، و من آنها را غنیمت شمردم.

اما چرا نام «کَردونیَش» به بابل اشاره دارد

کردونی=ش، پادشاهی با مرکزیت بابل، واقع در بین النهرین بود. این واژه توسط خاندان کاسی که در حدود ۱۳۵۰-۱۳۳۵ قبل از میلاد بر این پادشاهی حکومت می کردند، استفاده می شد. این پادشاهی در متون آشوری میانه و آشوری نو با نام «کارادونی-یَش» نیز نامیده می شد که نشان می دهد در آن دوره ها به عنوان پادشاهی بابل شناخته می شد.

آنچه که پس از فروپاشی سلسله سوم اور و از پِیِ حمله عیلام به شهر اور، پادشاهی های بابل نامیده می شوند شامل سه دوره است:

• بابل کهن، که شاهان آن از نژاد عموری های غرب بین النهرین بودند.
• بابل میانه که شاهان آن نژادی از کاسی های شرق بین النهرین بودند.
• بابل نو تا پیش از تخسیر به دست کوروش دوم هخامنشی می شود که شاهان آن از نزاد کنعانیان بودند.