اگر بخوام لیست کنم که قدر چجور آدمایی رو باید تو زندگی دونست قطعا باید اونایی که قبل از حرف زدن فکر میکنن رو در صدر اون لیست قرار داد. اونایی که تویی که روبه‌روشون میشینی سطل آشغال ذهن و روحشون نیستی و گوش شنوای حرف‌هات، بدون قضاوت هستند.
میدونن هرچقدرم غمگین باشن تو نباید هدف دردهاشون باشی. اونا اول فکر میکنن و قطعا قبلش میرن می‌بینن اضطراباشون تو زندگی چیاس و اونارو شناسایی میکنن تا توسط همونا به کسای دیگه آسیب نزنن.
مثلا آدمی که...
آدمی که زمانی که پر از زخمِ ذهنی و روحیه دهنش رو باز نمیکنه که رازها و هر چی ازتون میدونه رو بگه. یا آدمی که تو غالب محبت نمیاد عقده‌هاش رو با دلسوزی به عنوان موعظه به روح و روانت تحمیل کنه؛ آخه دیدی بعضیا وقتی داری درد دل میکنی باهاشون یه جوری می‌زنن تو برجکت که دیگه اصلا نمی‌تونی حرف بزنی، بعدم اگه کسی شاهد صحنه باشه و بهش بگه چرا بهش اینجوری گفتی برمیگرده می‌گه می‌خوام درس زندگی بهش بدم، می‌خوام واقعیت زندگی رو بدونه. اینا درس زندگی نیست؛ اینا بی مهری‌هاییه که تو دیدی... این بی‌مهری‌هارو شاید من قرار نیست ببینم. شاید من در ادامه‌ی مسیر زندگیم آدمای بهتری رو برای همراهیم انتخاب کردم.
چقدر آدمای دوروبرمون مریضن و ما مجبوریم به هزارتوجیه بپذیریمشون و ازشون ناراحت نباشیم. مریض‌هارو از دورو اطرافت حذف کن. مریض‌هارو دور بریز.اون وقت میبینی وقتی صبح بلند میشی و طلوع آفتاب رو میبینی و لباس می‌پوشی و درشهر راه می‌ری دنیا قشنگ‌تره.
ترجیح بده که اگر دردهم داشتی به مریض‌ها نزدیک نشی و ترجیحت خودت باشه.
#رفیق
