راه‌ها ویژگی منحصر به فردی دارند، جای دنجی هستند میان ما و اهدافمان، فرصتی هستند برای تامل، برای کاویدن در خود، برای مصون ماندن از روبرویی با حقیقت‌های تلخ زندگی و اینکه شاید گاهی اوقات در راه ماندن بهتر باشد تا به مقصد رسیدن
مصداق این موضوع، داستان فیلم راه است؛ سرگذشت انسان‌هایی که نه مبدا خوبی دارند و نه مقصدی؛ فیلم راه به ترکی YOL، به لاتین The Way محصول سال ۱۹۸۲، داستان زندگی پنج زندانی را روایت می‌کند که به مرخصی هفت روزه فرستاده می‌شوند.
اگرچه در طول راه امیدها و فکرهای مختلفی در مورد آینده و خانواده از ذهن زندانیان نقش می‌بندد، اما پس از رسیدن به مقصد فقط مزه دردناک و تلخ زندگی است که باید آن را چشید، عنصر راه و پیمودن مسیر در این فیلم بسیار قوی است و حتی انتهای فیلم نیز در یک راه ناتمام به پایان می‌رسد.
فیلم سرشار از سمبولیسم و آکنده از تضادهای اجتماعی است که یک جامعه سرخورده را به تصویر می‌کشد. (تاریخ فیلم و پوسترهای درون شهر، کودتا کنان اورن در سال ۱۹۸۰ را نشان می‌دهد که باعث پیدایش یک حکومت پلیسی و فاشیست در ترکیه شده بود)
شخصیت‌های اصلی فیلم از درون و بیرون تحت سرکوبند؛ از درون با گذشته تلخ، مشکلات روحی و فکری و از بیرون نیز با یک جامعه متعصب، سنتی، مردسالار و حکومت دیکتاتوری ترکیه روبرو هستند.
ییلماز گونی کارگردان این فیلم به دلیل اینکه خود تفکرات چپ سوسیالیستی داشت، به خوبی توانسته دیالکتیک‌های اجتماعی پدید بیاورد، چون فرم و محتوای فیلم، روایتگر کردهای کشور ترکیه است و ظلم و ستمی که بر این مردم روا می‌شود، به خوبی یک جامعه طبقاتی را نشان می‌دهد.
دیوار عشق در این فیلم کوتاه است، عشق به همسر، فرزند و خانواده...لذتی گذرا و موقت که باعث می‌شود انسان به قوت آن مجدد به راه بیافتد، و چقدر زیبا تقابل عشق و درد در این فیلم به تصویر کشیده شده است.
کودکان یتیم و در معرض اعتیاد از عناصر دیگر این فیلم هستند که به واسطه نبود والدین و به دلیل زندانی و کشته شدن پدرها توسط حکومت آواره شده‌اند.
موضوع دیگر فیلم زنان هستند؛ زنانی سنتی و بچه‌دار که یا همسرانشان را از دست داده و در فراغ همسر زندگی می‌کنند و یا درحال تن فروشی هستند، برخی از زنان نیز هر دو را تجربه کرده‌اند، مانند زینت همسر سیدعلی، شخص اول فیلم که داستان حول محور او می‌چرخد.
این فیلم تا سال ۱۹۹۲ در کشور ترکیه ممنوع الاکران بود.
