سازمان چپ گرای بادر - ماینهوف که تحت عنوان RAF یا فراکسیون ارتش سرخ (۱۹۷۰ تا ۱۹۹۸) نیز شناخته میشود، اگرچه از اتحاد اورلیکه ماری ماینهوف (Ulrike Marie Meinhof) و آندریاس بادر (Andreas Baader) در سال ۱۹۷۰ تشکیل شد، اما به اعتقاد خیلی‌ها هسته مرکزی این سازمان را ماینهوف رهبری می‌کرد.
فیلم گروه بادر ماینهوف Der Baader Meinhof Komplex به کارگردانی اوولی ادل در سال ۲۰۰۸، زندگی این زن روزنامه نگار را تا سال ۱۹۷۶ به تصویر می‌کشد. این فیلم برگرفته از کتاب استفان آست، روزنامه نگار آلمانی است که با لحاظ نزدیکی به این سازمان و بیان جزییات در کتابش توانسته منبع اصلی فیلمنامه را تشکیل دهد.
اورلیکه ماینهوف زنی که در مجله کونکرت (یک رسانه چپ کمونیستی) متعلق به همسرش فعالیت می‌کرد، در سال ۱۹۶۷ به مصاحبه فرح همسر محمدرضا پهلوی در مورد وضعیت رفاه و اقتصادی مردم ایران در مجله «نیو ریویو» انتقاد کرده و آن را توهین به توده‌های مردم دانست.
وی پس از طلاق از همسرش در سال ۱۹۶۸، با آندریاس بادر فعال چپ و یکی از اولین رهبران سازمان فراکسیون ارتش سرخ آشنا میشود، بادر که به خاطر بمب گذاری و آتش زدن یک فروشگاه به زندان افتاده است، با کمک ماینهوف از زندان می‌گریزد و سازمان فراکسیون ارتش سرخ از این پس با کمک این دو تحت عنوان بادر- ماینهوف و مشارکت دونفر دیگر به نام‌های گودرون انسلین (Gudrun Ensslin) و هرست مالر (Horst Mahler) رهبری میشود.
ماینهوف و بادر بعدها یک شورش روشنفکرانه و مسلحانه را علیه حکومت و دولت آغاز می‌کنند، انتقام از قضات، مسؤولان دولتی و افسران عالی رتبه به جایی می‌رسد که ۳۰ نفر از سران نظام سرمایه داری، فاشیسم توسط این گروه به صورت انقلابی اعدام می‌شوند.
ماینهوف در سال ۱۹۷۶ در سلول خود به طرز مشکوکی (حلق آویز) به قتل می‌رسد، عده‌ای معتقدند که وی خودکشی کرده است، اما عده‌ای دیگر معتقدند که او را در زندان به قتل رسانده‌اند.
دیدن این فیلم به پژوهشگران تاریخ، فعالان سیاسی، روزنامه نگاران و دانشجویان توصیه میشود.
فیلم گروه بادر ماینهوف نامزد دریافت جایزه اسکار برای بهترین فیلم خارجی زبان بوده است.
