این مدت که برای اپلیکیشنمون دنبال سرمایه گذار بودم با این چالش روبرو بودیم که گویا سرمایه گذاران ایرانی بیشتر از محصول خوب دنبال یک تیم خوب و حرف گوش کن هستند. در واقع برای بعضی ها که کم هم نیستند و فاش هم میگویند گویا سرمایه گذاری روی یک تیم خوب برایشان اولویت دارد تا یک محصول خوب!
پیش از ورود به این بحث تکلیف یک مسأله رو مشخص کنم که شاید شما هم بر این باور باشید که این دو از هم جدا نیستند. به این معنی که تیم خوب حتما محصول خوب هم بیرون میدهد و یک محصول خوب هم الزاما خروجی یک تیم خیلی خوب است.
اما این شاید یک قانون همواره درست نباشد به این معنی که محصولات خوب زیادی در ایران و دنیا ایجاد شده اند که یا تیم خیلی حرفه ای نداشتند یا توسط یک نفر ایجاد شده هستند.
در واقع سوال این است اگر قرار باشد بین تیم خوب و محصول خوب اولویت بندی کنیم منطقی این است کدام یکی رو ارجح بدانیم؟
مثلا اگر ما یک محصول خوب داشته باشیم که توسط یک نفر یا یک تیم متوسط توسعه داده شده باشد و بازار هم استقبال خوبی ازش کرده باشه رو انتخاب کنیم یا یک محصول معمولی که تیم حرفه ای اون رو توسعه داده است؟
اینکه جواب درست به این سوال چیست بماند اما این پست نازنین دانشور بود که مرا تحریک به نوشتن این مطلب کرد.
«همیشه می‌گفت من با تخفیفان کار ندارم، رو تیمتون سرمایه گذاری میکنم»
اینکه ما روی تیم ها یا افرادی سرمایه گذاری کنیم بدون اینکه محصول آنها برایمان اهمیتی داشته باشد بدون شک پدیده ای است که نمونه آنرا فقط در ایران میبینیم. نتیجه چنین تفکری در بلند مدت باعث ایجاد یکسری استارت آپ های خفن اما بلااستفاده خواهد شد. استارتاپ هایی که علارقم سرمایه گذاری و تبلیغات فراوان و حمایت های دولتی و vc ها اما همچنان بعد از سالها هنوز به سود دهی نرسیدند چون شاید از اول دلیل انتخاب آنها خروجی(محصول) متفاوت و قوی آنها نبوده بلکه فرد یا افرادی بودند که از نظر یکسری آدم دیگه احتمالا آنهم بصورت احساسی شایستگی دریافت حمایت را داشتند .
متاسفانه این نوع سرمایه گذاری بر اساس افراد(نه محصول) در بلند مدت مدت آفت دیگه ای رو هم با خودش میاره و آنهم نوچه پروری مدرن است!
بعد از یک مدت اکوسیستم پر میشود از استارتاپ هایی که خروجی چندان چشم گیری ندارند اما مدیران آنها اکثرا یک شکل و وابسته به یک شخص و گروه و تفکر خاص هستند .
نوچه پروری در اکوسیستم نه فقط شامل استارتاپ ها بلکه نشریات، شبکه های اجتماعی ، رویداد های تخصصی و برنامه تلویزیونی رو در بر میگیره و بعد از مدتی هم متاسفانه اکوسیستم پر میشود از مدیرانی میانی که نه تخصص چندانی دارند و نه در طول عمر کاریشان محصول قابل رقابت در سطح بازارهای جهانی را خلق کردند صرفا یکسری افراد وابسته و با رانت اطلاعاتی هستند .
به نظرم سوال اصلی که دوباره باید پرسیده شود این است که آیا داشتن یک تیم خوب کفایت میکند؟ خصوصا اینکه تشخیص یک تیم خوب واقعا کار سخت و تا حد امکان غیر قابل انجامی است. در واقع بهترین معیار برای تشخیص یک تیم خوب و تمیز دادن آن از یک تیم بد، قطعا خروجی آن تیم است. هیچ خطکشی دقیق تر و عادلانه تر از محصول خوب نمی‌تواند بیانگر ارزشمندی یک تیم باشد .
امیدوارم در فرایند سرمایه گذاری ضوابط و محصول خوب اولویت بیشتری نسبت به روابط و تیم (ظاهرا خوب) پیدا کند .
