ما گاها شاهد شادی های دیگران بوده ایم، گویا در شهر ما دیگر شادی از بین رفته است و جای خود را به اندوه داده است. مدت طولانیست که شهر شادی و شهر بازی کرمانشاه تعطیل شده است و شادی برای دیگران را فراهم نکرده است، روزگاری تمام ما از کودکی تا بزرگ سالان در این مکان ها لحظات خوش و شادی را گذراندیم. بعد از گذشت سالها شادی دیگر شاهد هیچ شادی نیستیم.
مجموعه عکسی را با عنوان ساکنین اندوه را به ثبت رساندم تا شاهد این احساس در این زمان و مکان باشند و شاهد این اندوه. زمان و مکان همیشه دو عامل مهم درعکاسی مستند هستند. این مجموعه عکس شاهد عینی در این زمان و مکان ها هستند. این مکان ها به مکانی پر از سکوت پر از تراژدی های غم انگیز و اندوه بار تبدیل شده است، این وسایل ها زمانی ابزاری برای فراهم آوردن شادی دیگران بوده اند و سالها در کنار مردمان شهر، شاهد شادی آنها بوده اند. با یاد آنها خاطره لبخند ها، اشک ها، غم ها، لذت ها تداعی می شوند. این مکان ها نشانه های از این نوع احساسات هستند. اما امروزه به مکانی متروکه و بی استفاده تبدیل شده اند به طور عجیب و اسرار آمیز این مکان نگاری ها بازتابی از عواطف و احساسات و روحیه مردمان شهر ما هستند نه دیگر شاهد شادی هستیم و نه شاهد حضور انسانی در این مکان هستیم، وسایل ها هم مانند خود انسان ها خسته و غم انگیز شده اند دیگر توان فراهم آوردن شادی برای ما را ندارند، مکان هایی که عدم از حضور انسان ها هستند هرکدام از این دستگاه ها و مکان ها خود داستانی برای شادی دیگران داشته اند. اما امروزه آنها به سرنوشت غم انگیزی تبدیل شده اند.
عکاس و نویسنده :میثم شریف میرانی
