یادمه چندسال پیش تو یکی از کلاسای سنتور، استاد جلسه رو با یه سوال شروع کرد. شده دلتون برا سازتون تنگ بشه؟ من که اون روزا تازه وارد دنیای موسیقی شده بودم خندم گرفت و گفتم مگه میشه دلتنگ ساز شد استاد؟ من که همیشه و هرروز می بینمش و باهاش تمرین می کنم.
استاد لبخند شیرینی زد و گفت امیدوارم همیشه همینطور باشه اما اگه روزی این اتفاق افتاد نباید ناامید بشی، اگه افتادی تو روزمرگی دنیا و یهو به خودت اومدی و دیدی روزها و شاید ماههاست حتی سازتو ندیدی غم نشینه تو دلت. اگه دلت پرمیکشه بری حتی سازتو برداری، تمیزش کنی و کمی باهاش حرف بزنی، اما دنبال یه وقت مناسب می گردی و اون ته مهای ذهنت یه جورایی مطمئنی اون وقت مناسب پیدا نمیشه بازم مهم نیست. بذار دنیا کار خودشو بکنه. بذار تورو ببره تا ته ته همه دویدنا. بذار همه چیز روال خودشو طی کنه. بذار روزمرگی انقدر ادامه پیدا کنه که یه روزصبح همین که چشماتو باز کردی، یه مرخصی بگیری و گوشیتو خاموش کنی. چهارپایه رو بذاری زیر پاتو ساز خاک گرفته رو از روی کمد برداری، بشینی باهاش یه دل سیر حرف بزنی. مضراب‌ها رو از جعبه بیاری بیرونو شروع کنی. همین که اولین تماس مضراب و سیم اتفاق بیفته، یهو همه روزمرگی‌ها و رخوت‌ها و ناامیدی‌ها میرن پی کارشون. یهو خودت رو یادت میاد. خودت وقتی سنتور میزدی. یهو میفهمی دلت برای خودت بیشتر تنگ شده بود، برای خودت وقتی با سنتور بودی.
حالا چندین و چند سال از اون روزا میگذره و دقیقا همون حسا اومده سراغم. دلم برای خودم وقتی کنار سازم بودم تنگ شده. تصمیم گرفتم به حرف استادم گوش بدمو بذارم دنیا کار خودشو بکنه.
