بعضی روزا همین که مضراب‌ها رو می‌گیری دستت و شروع می‌کنی به نوازش ساز، یادت میره کجایی و به قول یه دوست، معجزه‌ی موسیقی همینه. یهو پرتت میکنه وسط ناکجاآباد و خودش برمی‌گرده و میاد می پیچه تو دنیا و از گوشت میره تو سرت، دونه دونه سلولای خاکستری مغزتو بیدار میکنه و تو میمونی و کلی خاطره و رویا که بیدار شدن.
شده یه قطعه رو بزنین و اصلا ارادی نباشه؟ شده یهو به خودتون بیاین و متوجه بشید نصف قطعه رو زدین و حتی یه نت رو هم به اختیار خودتون نزدین؟ شده حس کنین دیگه استرس اینو ندارین که نت‌ها رو فراموش کنین؟
خیلی خیلی سال پیش فروید گفته: ناخودآگاه، انباریه پر از تمایل‌ها، آرزوها و خاطرات خارج از دسترس که بر افکار و اعمال تأثیر دارن و فقط یه جرقه اس که بیدارش می کنه.
از نظر علمی هم این حسمون یعنی همون تبدیل شدن موسیقی به بخشی از ناخودآگاهمون. مثل نفس کشیدن که در واقع هیچوقت بهش فکر نمی کنیم ولی هر ثانیه داریم انجامش می دیم.
