خیلی از ما از جمله خودم، بیشتر از اینکه ببینیم، نمی‌بینیم و حس نمی‌کنیم.
+ یعنی کوری؟! نه خداروشکر، ولی خب شاید بعضی وقتا یه آدم کور، بهتر از من و شما ببینه.
یه عده‌ی قابل‌توجهی از ما به لطف و کرم خداوند و نعمت های اون اعتقاد دارن و اون‌ها رو انکار نمی‌کنن (حداقل در ذهن خودشون)؛ ولی واقعا تصور ما از نعمت و لطف خدا چیه؟!
طرف از 7 صبح تا دیروقت کار می‌کنه، زحمت می‌کشه و فعالیت داره و منتظر یه پاداشه، شاید یه نعمت، یه لطف و بخشش؛ مثلا یه خودروی BMW 2023، یا یه ویلا تو شمال، یه i Phone 14 و...
خب یه سوال پیش میاد، آیا این موارد بالا نمی تونن نعمت و لطف خدا نسبت به یه نفر باشن؟! البته که می‌تونن، ولی دامنه‌ی نعماتی که خدا به ما داده به همین سبک چیزا ختم میشه؟! فقط پول و از این قبیل موارد؟!!
+ نه مطمئناً، مثلا تن سالم و سلامتی، یه نعمت بزرگه.
دقیقا، اما همین فقط؟! به همین ختم میشه؟!
توی ریاضیات وقتی که شمارش یه‌سری مولفه مثل اعداد یه مجموعه‌ای سخت باشه و وقت زیادی ببره، از اصل متمم استفاده می‌کنن.
به این صورت که مجموعه‌ی مورد نظر رو از مجموعه‌ی مرجع کم می‌کنن تا همه‌ی اعضا به جز اعضا خواسته شده به دست بیاد و اون رو به مجموعه‌ی اصلی تعمیم می‌دن.
به نظرم از همین اصل متمم میشه برای نعماتی که ما ازشون بهره‌مند هستیم استفاده کنیم، خب همه‌ی ما چیزهایی داریم و چیزهایی هم نداریم، و این شامل همه‌چیز مثل اموال و صفات اخلاقی و... میشه.
+ من چرا نمی‌تونم ماشین جدید بخرم؛ حقوقم کمه، این چه وضعشه آخه...
اینکه ما یه سری نیازها در زمینه های مختلف داریم امری کاملا طبیعی و شفافه، نیازهای مادی و معنوی... اما تاحالا علاوه‌بر چیزهایی که نداریم، به چیزهایی که داریم فکر کردیم؟! شاید نه، شایدم خیلی کم.
خودمو مثال می‌زنم؛ خب من یه جوان هفده، هجده ساله هستم که دارم خودمو برای کنکور رشته‌ی ریاضی‌فیزیک آماده می‌کنم، در خانواده‌ای با تمکن مالی عالی قرار ندارم و در مناطق جنوبی شهر زندگی می‌کنم، زندگی شیک و تجمل‌گرایانه‌ای هم نداریم؛ به گرافیک و انیمیشن‌سازی علاقه‌ی زیادی دارم و تا حدی واردش شدم اما شاید از نظر سیستم موردنیاز برای انجام بعضی‌فعالیت های مربوط بهش، دچار مشکل باشم.
خیلی مطالعه می‌کنم (برای کنکور)، از صبح حوالی ساعت 7 تا ساعت 9 شب؛ بدون تفریح و اوقات فراغت، خب راحت نیست...
اما؛ خداروشکر سالمم، سلامتم، مشکل خاصی از نظر جسمانی روانی ندارم، حواس پنچ‌گانم به خوبی کار می‌کنه، هرروز بدون مشکل پیاده می‌رم مدرسه، بدون اینکه زانوم، کمرم دردبگیره یا تنگی نفس و آسم داشته باشم؛ شاید پدرم درآمد آنچنانی نداشته باشه، اما برای من صفات اخلاقی خوبی مثل تعهد، سخت‌کوشی، مسئولیت‌پذیری، خوش‌اخلاقی و... به ارث گذاشته.
در خانواده‌ای سالم زندگی می‌کنم، با چالش هایی مثل اعتیاد و بیماری های خاص درگیر نیستیم خداروشکر.
شب وقتی از پایگاه مطالعاتی مدرسه می‌رسم خونه خسته‌ام، اما شب می‌تونم راحت بخوابم و صبح با شارژ 100% بیدار شم و یه روز دیگه رو شروع کنم.
هر صبح که چشممامو باز می‌کنم، با خودم میگم خداروشکر، یه روز دیگه زنده‌ام (حداقل تا اون لحظه)، من می‌تونستم صبح بیدار نشم...
هر موقع که بخوام می‌تونم از آب تصفیه شده استفاده کنم، از برق، گاز
اراده دارم، اختیار دارم، طوری که می‌تونم همین الان به زندگی‌م پایان بدم یا برای سرپا نگه داشتن اون تلاش کنم؛ عقل دارم، فکر دارم، استقلال فکری، اعتماد به نفس، البته شاید عزت نفس نه.
و کلی چیزای دیگه که حوصله‌ام نمی‌گیره تایپ کنم...
+ خب الان اینا رو که خیلی‌ها دارن و چیزخاصی نیست که!!
بله، ولی کسایی که ندارن چی؟!
یه مثال دیگه لازم شد.
یکی دوسال پیش رفته بودیم شهرستان، روستامون؛ تابستون بود و کم‌آبی.
هر روز صبح آب لوله‌کشی رو از چشمه اصلی روستا باز می‌کردن و هر خونه‌ای تو یه مدت زمان معین وقت داشت که با پمپ آب تانکر آب خودش رو پر کنه.
مثلا اگه می‌خواسنید حموم برید، خیلی نمی‌شد آب رو باز گذاشت یا حتی وقتی واقعا نیاز بود باید سریع انجام می‌دادی و می‌اومدی بیرون.
ما برای بازسازی خونه‌ی مادربزرگم رفته بودیم، خب هوا هم گرم و آب هم کم و کار هم سخت، شرایط جالب و طاقت‌فرسایی بود. ما حدوداً یه ماه اونجا بودیم.
روزی که به سمت تهران حرکت کردیم، شب دیروقت رسیدیم خونه، رفتم تا دستام رو بشورم، وقتی شیر آب رو باز کردم یه مقدار برام عجیب و خوشحال کننده بود، خب آب شهری فشارش خیلی بالاست و کیفیت خوبی داره؛ اونجا تازه فهمیدم هرروز نسبت به چی بی‌اهمیت یا کم اهمیت هستم، هرچند می‌دونستم که آب ارزشمنده ولی خب تجربه کردن شرایط نبودش یه چیز دیگست، یه دید دیگه به شما میده...
راحت‌تر بگم، شما هرچیزی که دارید، اعم از ثروت، خانواده، فرزند، اموال، تحصیلات، شرایط محیطی، خونه و صفات اخلاقی، با تجربه‌ی نبود اون چیز، اون رو یه نعمت تلقی خواهید کرد.
این می‌تونه شامل هرچیزی باشه، حتی چیزهایی که به نظر بدیهی و همگانی میاد، ولی فقط کافیه نبود و عدم اون احساس شه، اون موقع ارزشش آشکار میشه.
زندگی همه‌ی ما، از جهات مختلف پر از نعمت و لطف خداست؛ فقط کافیه چشم‌هامون رو باز کنیم.
همین انگشتایی که الان دارم باهاشون پاراگراف آخر رو تایپ می‌کنم، اگه نبودن، من بیچاره می‌شدم! زندگی‌م یه جورایی ناقص می‌شد...
نعمات‌تون رو ببینید.
