خواندن ۱ دقیقه·۳ سال پیش

من و یک لنگه جوراب

بعد از اینکه بین زمین و هوا حسابی چپ و راستش کردم داشتم فاتحانه براندازش می‌کردم که ارشد آسایشگاه جلو اومد و گفت:

اصلا فکرشو نمی‌کردم که بتونی دوباره سرپاش کنی؟!
دیشب یکی داشت زیر دست و پا لهش می‌کرد.
عین یه موش کور شده بود که یه چشمشو با خودکار از حدقه درآورده باشن و زبونشم مث سگای هار کشیده باشن بیرون.
دیر رسیده بودم تیکه پارش کرده بود.
تا منو دید پرتش کرد گوشه‌ی آسایشگاه و الفرار.
تو چه جوری تونستی از اون فلک زده یه همچین دلربایی رو بسازی؟!

با اینکه حدس می‌زدم کار خودش باشه ولی خودمو زدم به اون راه و گفتم:

مایه‌اش یه حموم دومادی بود.
با لنگه جوراب کهنه نخی‌ای که همیشه تو جیبمه یه کیسه اساسی واسش کشیدم تا بشه یه همچین شاخه شمشادی.

گفت:

ابیات پیش روی تو افکار روشن است، در روزگار دانش و بینش، سکوت چیست! "فریاد زمانی"

شاید از این پست‌ها خوشتان بیاید