درباره سیستم و نظام آموزشی کشورمون حرف زیاده. امروز میخوام یه نقد بزرگ در این باره خدمتتون ارائه کنم.
متاسفانه سیستم آموزشی کشورمون فقط به مباحث تئوری می پردازه. مسائل بی فایده و بی اهمیتی که دانستن یا ندانستن آن هیچ دردی را از دانش آموز ما دوا نخواهد کرد. فرض کنید یک دانش آموز در درس جغرافیا بداند که ارتفاع کوه دماوند چقدر است و دانش آموز دیگری این موضوع رو نداند؟ این ها در آینده با یکدیگر چه تفاوتی خواهند کرد؟ این چنین اطلاعات ساده و پیش پا افتاده حفظی رو در آینده هم اگر کسی بهش احتیاج داشته باشه، به راحتی با یه سرچ ساده می تونه بهش برسه و نیازی به حفظ آن نیست.
مثال بالا یه نمونه از هزاران اطلاعات و داده های بیهوده و بی فایده ایست که ما در مدرسه باید آن ها را بخوانیم و امتحان دهیم و از آن نمره بگیریم.
این در حالی است که جای درس های کاربردی و مهارتی که بسیار مورد نیاز برای آینده دانش آموزان هست، در میان دروس مدرسه خالی است و به این موضوعات هیچ توجهی نمی شود. یادگیری مهارت های زندگی، مهارت های مطالعه و تندخوانی، مهارت های ارتباطی و فن بیان، مهارت برنامه ریزی و مدیریت زمان و مواردی از این دست، نمونه هایی است از مهارت های لازم و ضروری برای آینده زندگی افراد در جامعه که بهترین جای یادگیری آن مدرسه است ولی متاسفانه هیچ اهمیتی به این موضوعات داده نمی شود.
امیدوارم روزی برسه که مدرسه در نظام آموزشی کشور ما جایگاهی برای یادگیری دروس پرفایده و مهارت های کاربردی باشه و دانش آموز رو برای ورود به جامعه به بهترین نحو آماده کنه.
اگه این مطلب رو دوست داشتید، لایک کنید و بسیار خوشحال میشم که نظرات و پیشنهادات خودتون رو در کامنت باهام به اشتراک بگذارید.
