تیر ۹۷ بعد از کنکور تصمیم گرفتم لینوکس رو امتحان کنم. Ubuntu 18.04 LTS رو روی یک کامپیوتر قدیمی (حدود 2012-2013) با مصیبت دوال بوت کردم. همینطوری هر از گاهی میرفتم لینوکس، بیشتر اوقات هم تو ویندوز. تازه داشتم با این فضا آشنا می‌شدم.
اواخر مهر ۹۷ (که دیگه دانشجوی -اندک‌ترم- مهندسی کامپیوتر بودم) لپ تاپ خریدیم. تصمیم داشتم رو لپ تاپ فقط لینوکس بزنم و سیستم خونه فقط ویندوز باشه. منتظر بودم 18.10 بیاد تا بزنم روی لپ تاپ.
ویندوز اورجینال لپ تاپم رو -با دلی آرام و قلبی مطمئن- پاک کردم و روش 18.10 رو نصب کردم.
اما این Ubuntu 18.10 کرش می‌کرد و خود به خود لپ تاپ ری‌استارت می‌شد -و من هم اونقدر آشنایی نداشتم که بتونم مشکلش رو حل کنم- در نتیجه دوباره برگشتم و Ubutnu 18.04 رو روی لپ تاپ نصب کردم و تا جاییکه یادمه تا اواخر امتحانات ترم اول همون رو داشتم.
بهمن ۹۷ کم کم از قدیمی بودن ورژن نرم افزار های Ubuntu LTS زده شدم و تصمیم گرفتم یک توزیع انتشار غلطان (rolling release) نصب کنم. این شد که Manjaro رو به عنوان توزیع انتخاب و نصب کردم. و از اینجا با توزیع های Arch-Base آشنا شدم.
دقیق نمیدونم چه تاریخی میشه ولی بعد ها دیگه سیستم خونه یه SSD 240GB داشت که روش فقط ویندوز نصب بود. من که دیگه کم کم به لینوکس عادت کرده بودم، وقتی تو خونه می‌خواستم با کامپیوتر کاری بکنم اذیت می‌شدم. برای همین یه لینوکس دیگه تو ماشین مجازی روی ویندوزِ سیستمِ خونه نصب کردم.
اما ماشین مجازی چیزی نبود که من رو راضی کنه. دوباره سیستم خونه رو دوال بوت کردم. این بار ویندوز و مانجارو. اما تنها SSD سیستم در اشغال ویندوز بود و مانجارو روی هاردِ کند نصب بود.
این باعث می‌شد تجربه‌ی کاربری من [ـی که بیشتر تو مانجارو بودم] راضی‌کننده نباشه.
در همین موقع ها بود که تصمیم گرفتم دسکتاپ مانجاروی لپ‌تاپ رو از گنوم به KDE Plasma تغییر بدم و خیلی هم از پلاسما خوشم اومد. اما به دلیل نصب بودن دو دسکتاپ مختلف خیلی لپ تاپ سنگین شده بود. تصمیم داشتم سر فرصت به صورت fresh install توزیعی نصب کنم با دسکتاپ پلاسما
بهمن ۹۸ اگر اشتباه نکنم، یه SSD 120GB دست دوم سامسونگ خریدم و انداختم روی سیستم خونه. حالا وقتش بود دوباره همه چیز رو از اول نصب کنم و یک دوال بوت جدید بسازم. اما این بار با یک تفاوت: استفاده از توزیع #ArchLinux
فکر کنم ۲ روز طول کشید تا برای اولین بار آرچ‌لینوکس رو نصب کنم.
و موقع دوال بوت کردن با ویندوز چندین بار بوت لودرم پاک شد و تلاش دوباره و ... تا بالاخره نصب شد. دقیق یادم نمیاد که اول رو لپ تاپ آرچ لینوکس زده بودم یا سیستم. ولی این رو می‌دونم که تجربه‌ی کاربری‌اش اونقدر برام لذت بخش بود که باعث شد روی دستگاه دیگه هم آرچ لینوکس نصب کنم.
حالا روی لپ تاپ فقط آرچ لینوکس بود و روی دسکتاپ آرچ لینوکس + ویندوز
فکر کنم حدود یک سال اینطوری بود و من احساس میکردم یک چیزی درست نیست.
اینکه من اکثر وقت و کارم تو لینوکس میگذره، اما فضای لینوکس یه SSD 120 گیگه و فضای ویندوز که استفاده نمیشه و خیلی هم خالی مونده، 240 گیگ.
مخصوصا دیگه کرونا هم اومده بود و بیشتر خونه بودم و لپ تاپ کمتر استفاده میکردم. گذشت و گذشت تا اینکه فروردین ۱۴۰۰ یه nvme 512GB خریدم و دوباره لینوکس رو نصب کردم و دوال بوت کردم، اما این بار لینوکس دست بالاتر رو داشت و 512 گیگ در اختیار اون بود.
البته یه قسمتی رو هم جدا کرده بودم و فایل سیستمش NTFS بود که فایل های مهم اونجا نگهداری می‌شد که از هر دو سیستم عامل بهشون دسترسی وجود داشته باشه.
و اما امروز، خوشحالم که اعلام کنم: با حذف نجاستی به اسم ویندوز، دسکتاپ خونه هم برای همیشه از لوث وجود این نحسی بی‌پایان پاک شد.
حالا که طاغوت شکست خورده و خودباخته‌های مایکروسافت جایی تو این مُلک ندارند، تک تک فایل‌سیستم‌ها در حال پاک سازی اند و عناصر نامطلوب مثل فایل‌سیستم‌های NTFS و exFAT اعدام انقلابی می‌شن و جاشون رو فایل‌سیستم های انقلابی و جهادی مثل ext4 و btrfs می‌گیرن.
