بسم الله الرحمن الرحیم
دوستانی که گاهی دلشان می لرزد، به این عکس خوب نگاه کنند. اینجا غیزانیه است. بزرگ ترین بخش شهر اهواز با بیش از ۳۰ هزار نفر جمعیت که سالهاست آب، گاز، برق و اینترنت ندارند. این در حالی است که غیزانیه یکی از بزرگ ترین میادین نفتی کشور است. و البته این عکس ها همه ماجرا نیست که نگارنده به خوش خیالی متهم شود. طبق آمار رسمی ستاد کل نیروهای مسلح؛ استان خوزستان بیشترین شهید مدافع حرم را در کشور داشته است. و به شهادت همین پشتوانه قوی مردمی ست که رهبر معظم انقلاب با اطمینان می گوید: "پیروزی تضمین شده است."
امروز بر کسی پوشیده نیست که جریان های به ظاهر عدالت خواه در بحران های اقتصادی به دنبال افزایش شکاف اجتماعی هستند. این جریان های انحرافی جز اعتراض های پرخاشگرانه که بدون ارائه راه حل های خوب هستند، فعالیت دیگری ندارند. مخالفت های پیدا و پنهان با ولایت فقیه، طرح های اقتصادی مارکسیستی و منفی بافی از ویژگی های اصلی آنهاست. سیر حرکت این جریان به سمت آنارشیسم پیش می رود. سیاه نمایی تفاله های خوارج در بحران های اقتصادی و اجتماعی، بیشتر از همه اصلاح طلب های رادیکال را خوشحال می کند.
در ماجرای بحران اخیر غیزانیه، فضای شبکه های اجتماعیِ آنارشیست های عدالتخواه در روایت مشکلات خوزستان طوری بود که تصور می شد مردم جنوب کشور علیه حکومت جمهوری اسلامی دست به قیام مسلحانه زدند و همین امروز و فرداست که به تهران برسند. اما این خیال پردازی ها که اعتراضات مردم به فروپاشی اجتماعی و تغییر حکومت منجر شود، فقط در فضای مجازی بود. اتفاقی که در واقعیت افتاد این بود که گروه های جهادی و نهادهای انقلابی صدای مردم رنج کشیده را شنیدند.
نباید فراموش کرد مردم ایران با سال ها مبارزه ی شجاعانه حکومت شاهنشاهی را شکست دادند و جمهوری اسلامی را روی کار آوردند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی هم همین توده های مردم بودند که در همه ی سختی ها و بحران ها به صحنه آمدند و از انقلاب محافظت کردند. در همه ی این سال ها مردم علی رغم اعتراض به وضعیت اقتصادی همچنان از اصل نظام که همان اسلام سیاسی و انقلابی است دفاع کرده اند و به دشمنان اجازه سوءاستفاده از اعتراضات به حق شان را نداده اند. مردم می دانند فساد در جمهوری اسلامی سیستماتیک نیست. تحول قوه قضائیه در سالی که گذشت، بیش از پیش ثابت کرد که سیستم می خواهد و می تواند با فساد مقابله کند.
محمدحسین بیات
۲۷ | خرداد | ۱۳۹۹