از تجربیات ما در نظام درسی دانشگاه، تحقیق و به اصطلاح ارائه پروژه علمی است. در طول چهار سالی که تعلیمات اسلامی(دانشگاهی) خواندیم، گاهی مجبور بودیم در موضوعات مرتبط با درس، تحقیق و پژوهشی نیز انجام داده و آن را در حضور استاد به هم کلاسی ها ارائه داریم و بعد پاسخ سوالات ایشان را نیز بدهیم. آنچه از آنها در یاد دارم تحقیق در موارد 1- زیارت قبور، 2- ساخت گنبد و بارگاه بر قبور، 3- حلال و حرام بودن گوشت خرگوش، 4- امام مهدی عج، 5- امامت و خلافت و 6- عصمت امامان شیعه است. به جز مورد اخیر، بقیه موارد پروژه صنفی را به خوبی انجام و ارائه شد.
در حوزه علمیه اما، در طول هشت سال و بلکه بیشتر از آن هم در دروس سطوح عالیه(بالاتر از سطح دانشگاهی) فقط این را به یاد دارم که یک بار از ما خواسته شد در باره ولایت پدر و اذن ولی در عقد باکره، پژوهشی کنیم آن هم در حدّ بررسی فتاوای مراجع در رساله های عملیه و بس خلاص! تازه، استاد محترم ما همین را هم هیچ پیگیری نکرد و از کسی نتیجه کار را نخواست چه برسد که فرصت ارائه و... بدهد. تمرکز (صد درصدی)بر یک کتاب و یک منبع(مقدس) است و بزرگ ترین همّ و غمّ استاد، حلّ متن کتاب است نه تحلیل محتوا .... حتّی در درس های خارج هم همین طور است و استاد محترم می آید هرچه خودش خواست را گفته و می رود و هیچ پرسان و پژوهشی نیست...
از پیامد های این سیاست واین سیستم یکی این که طلبه حتی تحمّل شنیدن دیدگاه مخالف را ندارد و با جزمیّت آنچنانی مخالف را با ابزار دین و حربه تکفیر و تفسیق هم اگر شده از میدان بدر می کند...
و فکر نمی کنم که این گفته صحیح نباشد که: حتی مجتهدان ما خودشان مقلّد هستند.
از نشانه های تقلید ایشان در افتاء و صدور حکم، یکی این که خیلی از آنها جرأت مخالفت با قول مشهور و به اصطلاح اصولی، شهرت را ندارند و سعی شان بر این است که مطابق و موافق قول مشهور فتوا دهند در حالی که اصل شهرت، هیچ اعتبار دلیلی و حجیت شرعی ندارد...
