با توجه به شواهدی که از آیات و روایات و سیره و سنّت بزرگان در باب اهلبیت پیامبر و مقام علمی و معنوی آنان بیان شد؛ مسلّم می گردد که قرآن کریم و اهلبیت پیامبر محور هدایت، نجات، سعادت و وحدت امّت اسلامی بعد از وجود مبارک آن حضرت بوده و هست. «مسلمانان با وجود همه اختلافات علمی و فکری و وجود جریانها و مکتبهای فقهی و کلامی گوناگون که در میان آنهاست، نگاه ویژهای به اهل بیت پیامبر(ص) و جایگاه رفیع آنان در اسلام داشته و آنان را مرجع علمی و الهامبخش خود در همه علوم اسلامی می دانند»[1]. چرا که ولایت و محبت پیامبر و اهلبیت، ریشه در ایمان و حقیقت دین دارد و فریضه الهی مسلمانان است. ابن تیمیه گفته است: «وَاتِّبَاعُ الْقُرْآنِ وَاجِبٌ عَلَى الْأُمَّةِ؛ بَلْ هُوَ أَصْلُ الْإِيمَانِ وَهُدَى اللَّهِ الَّذِي بَعَثَ بِهِ رَسُولَهُ وَكَذَلِكَ أَهْلُ بَيْتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تَجِبُ مَحَبَّتُهُمْ " وَمُوَالَاتُهُمْ وَرِعَايَةُ حَقِّهِمْ»[2] یعنی پیروی از قرآن کریم بر امت اسلامی واجب و بلکه اصل ایمان و هدایت الهی و بعثت نبوی است. هم چنین بر آنها واجب است محبت اهل بیت پیامبر(ص) و ولایت و رعایت حقوق ایشان.
اشعار امام شافعی نیز در باب مودّت اهل بیت معروف است : «إن كان رفضا حب آل محمد / فليشهد الثقلان أني رافضي- يا آل بيت رسول الله حبكم / فرض من الله في القرآن أنزله- يكفيكم من عظيم الفخر أنكم ... من لم يصل عليكم لا صلاة له»[3] یعنی اگر دوستداران اهلبییت پیامبر رافضی اند؛ پس جن و انس شاهد باشند که من رافضی ام. ای خاندان رسول خدا! محبت و دوستی شما واجب الهی است که در قرآن آمده است. از فخرهای بزرگ تان همین بس که هر کس بر شما صلوات نفرستد، نمازش صحیح نیست.
یکی از نمونه های هدایت و روشنگری اهلبیت برای امّت اسلامی، حضرت امام حسین نواده رسول الله است که با قیام عاشورائیش باعث احیای دین و شریعت اسلام گردید: «واقعيت اين است كه پس از شهادت امام حسين، عامه مسلمانان بر خلفاى اموى در امور دين خود اعتماد نكردند و آنان را جاهل و ظالم و فاسق مىدانستند و در امور دين بر علماى متدين خود اعتماد مى كردند و حكومت اموى، مشروعيت دينى خود را در نظر مردم خصوصاً خواص امت از دست داده بود. شجاعترين و صريح اللهجهترين علماى مشهور عليه زمامداران قلدر و فاسد اموى، امام ابوحنيفه (رح) بود. امام ابوحنيفه در اثر حادثه كربلا شديداً به رژيم اموى بدبين بوده و در دوره خلافت عباسى از عمق دل به خاندان علوى اهل البيت اعتقاد به استحقاق خلافت آنان را داشته و به آنان كمك مىنموده و ترسى هم از والى كوفه نداشته تا سرانجام به زندان رفت و جان شيرين خود را از دست داد»[4].
[1]- صارمی، مولوی احمد، جایگاه اهل البیت رسول اکرم(ص) از منظر مذاهب اسلامی اهل سنت، http://hablolmatin.dmsonnat.ir/ تاریخ مراجعه: ۲۵/۱۲/۱۳۹۹.
[2] - حراني، تقي الدين أبو العباس أحمد بن عبد الحليم بن تيمية (المتوفى: 728هـ)، مجموع الفتاوى، تحقیق عبد الرحمن بن محمد بن قاسم، نشر مجمع الملك فهد لطباعة المصحف الشريف، المدينة النبوية، المملكة العربية السعودية، سال 1416هـ/1995م، ج ۲۸، ۲ ۴۹۱.
[3] - ديوان الإمام الشافعي رحمه الله، شبكة مشكاة الإسلامية، www.almeshkat.com، ص۱۴ و ۲۱(مکتبه شامله).
[4] محسنى، محمد آصف، تبليغ عاشورا در سطح اسلامى، حوزه علميه خاتم النبيين (ص) - كابل - افغانستان، چاپ: 1، 1378 ه.ش، صص ۴۱- ۴۲.
