میگن آدم ها یه جایی ، یه روزی ، در یه موقعیتی بزرگ میشن .
بزرگ شدن من به این راحتیا نبود
من آدم سرسختی هستم ، هیچ وقت احساساتم رو نمی گفتم یا نشون نمی دادم . من سخت بزرگ شدم خیلی سخت اما برام دلپذیر بود ، دلپذیر بود وقتی که آرنجم روی آسفالت خیابون کشیده میشد و خون میومد و از خون اومدنش لذت میبردم چون فکر میکردم وقتی خوب شم ، قوی ترم میکنه
همیشه با همین فرمون و با همین عقیده بودم تا یه جایی رسیدم به اینکه هرچیزی که تجربش کنی حتما قویت نمی کنه ، ممکنه ضربه ای بهت بزنه که هیچ وقت نتونی پاکش کنی و خوب نشه . برات بشه یه نقطه ای که به این سادگیا رفع نمیشه ممکنه پخته ترت کنه توی سنجیده انجام دادن کار ها اما بزار اینطوری بگم ، همون زخم آرنجتم جاش روی دستت میمونه پس هر چیزی قابل جبران نیست
من سال های زیادی رو با نا امیدی سپر کردم با بی انگیره بودن شاید کسی که این رو میخونه و من رو نشناسه میگه خب این یه چیز طبیعیه و همه دارن اما اگر کسی باشی که من رو بشناسی ، ممکنه بگی « مگه میشه این کسی که اینقدر قوی بود و قوی نشون میداد ، اینجوری باشه ؟»
بله میشه ! من نشون میدادم . من نقش بازی میکردم و اینقدر نقش بازی کردم که توی نقشم غرق شدم ، غرق شدم در همه نقش هایی که بازی کردم و اینقدر از بچگی این کار رو خوب انحام میدادم که الان هر شخصیتی که بخواهین رو میتونم براتون بازی کنم . طوری که انگار واقعا همون شخصیت رو دارم
اما دیگ میخواهم خودم باشم نمی خواهم نقش بازی کنم .
در زندگی من دو چیز بوده ، "یا خواستم در دنیای واقعی و شده " و یا " اونقدر تو ذهنم تصورش کردم و نقشش رو بازی کردم که به وجودش اوردم"
من فردا 18 سالم میشه !
شاید بگین این که چیز خاصی نیس ، آره خاص نیست اما برای منی که از 6 سالگی قدرت رو دوست داشتم میتونه شروعی باشه برای رسیدن و رسیدن به تمامی اون نقش ها و تصورات
شاید خیلی برام خاص باشه چون خیلی دوست داشتم که خط تلفنم به نام خودم باشه ، گواهی نامه بگیرم و حتی حق رای داشته باشم سادس ولی مهمه
من خیلی غم و درد دارم تو دلم خیلی زیاد !
و بیشتر هم میشه اما دوست داشتم اینجا فقط بنویسم هرچی که هست و حتی کوتاه
شب های سختی پیش رو دارم
و شاید فقط بتونم شب ها گریه کنم و صبحش قوی ادامه بدم تا برسم به اهدافی که دارم
از هرکسی که این متن رو خوند تشکر میکنم و خیلی ازش ممنونم
اگر ازم کمکی خواستی بهم پیام بده
@mhdpce /instagram/
