نویسندگان: امیرحسین مینایی‌پور - سید محمدحسین قاسمی
با ذکر این نکته شروع می‌کنیم که نمی‌دانیم هیئت‌داوران در فیلم «برف آخر» چه دیدند که این همه کاندیدایش کردند! این فیلم بسیار معمولی بود و تقریباً در بیش‌ترِ بخش‌هایی که کاندیدا شد، مستحق نبود.
بهترین فیلم: این جایزه را «موقعیت مهدی» به خود اختصاص داد؛ هیچ جای بحثی در آن نیست و نسبت‌به سایر فیلم‌های جشنواره، در مجموع، یک‌سرو‌گردن بالاتر بود.
بهترین کارگردانی: جایزۀ بهترین کارگردانی را «رضا میرکریمی» با فیلم «نگهبان شب» از آن خود کرد. کارگردانی این فیلم بسیار شسته‌رفته بود و جایزه، حق چنین کارگردانی است. امّا اگر این جایزه را به موقعیت مهدی هم می‌دادند، جای گله‌ای نبود. کارگردانی «علفزار» را شایستۀ تقدیر می‌دانیم و حضور برف آخر در این‌جا عجیب است.
بهترین بازیگر نقش اول مرد: به‌جرئت می‌گوییم می‌شد این جایزه را به نیمی از نقش‌اول‌های مرد این دورۀ جشنواره داد، که بهتر از «امین حیایی» بازی کردند؛ بازی حیایی خیلی نکتۀ ویژه‌ای نداشت و معمولی بود. هر سه کاندیدای دیگر، یعنی «مهدی نصرتی» برای فیلم «ضد»، «پژمان جمشیدی» برای علفزار و «تورج الوند» برای نگهبان شب نیز شایستۀ سیمرغ بودند؛ این سه فیلم، به جهت بازی خوب این بازیگران، ارزش دیدن پیدا کردند.
بهترین نقش اول زن: این جایزه هم از آن طناز سینمای ایران شد: «طناز طباطبایی». به‌نظر، «لاله مرزبان» برای نگهبان شب و «ژیلا شاهی» برای موقعیت مهدی، شایستگی بیشتری جهت دریافت این جایزه داشتند.
بهترین بازیگر نقش مکمل مرد: «نادر سلیمانی» در فیلم ضد و دیپلم افتخار برای «علی‌اکبر اُصانلو» در فیلم نگهبان شب. در این مورد، انتخاب کمی سخت است؛ ولی انتخاب اول با اطمینان «مهدی زمین‌پرداز» است. این بازیگر در این دوره سه فیلم و بازی مکمل داشت که در تمام آن‌ها درخشید. بازی «روح‌الله زمانی» نیز جای تقدیر داشت.
بهترین بازیگر نقش مکمل زن: «صدف اسپهدی» برای علفزار این جایزه را برد که حقش بود و انصافاً چه بازی خوبی داشت. در مورد دیپلم افتخاری هم که «فرشته حسینی» برای بازی در «دستۀ دختران» گرفت، باید گفت که می‌شد این دیپلم را به «شادی کرم‌رودی» داد.
در مورد جایزۀ بهترین فیلمنامه که علفزار آن را دریافت کرد، می‌توان گفت استحقاقش را داشت، امّا موقعیت مهدی نیز می‌توانست این جایزه را از آن خود کند.
بهترین فیلم‌برداری را که برف آخر گرفت، ما را به تعجب واداشت؛ زیرا موقعیت مهدی و «بدون قرار قبلی»، از این حیث، بهتر بودند.
در مورد موسیقی متن نیز جای خالی فیلم «بی‌مادر» بین کاندیداها کمی عجیب بود.
بهترین فیلم از نگاه ملی: بدون قرار قبلی؛ انتخاب خوبی بود، امّا با بودن موقعیت مهدی در این جایگاه، بیش‌تر موافقیم.
اظهارنظر در مورد بقیۀ جوایز را هم با توجه به نیاز به تخصص بالاتر، به‌عهدۀ اهل فن هر بخش می‌گذاریم.
در کل می‌توان گفت که جوایز بد اهدا نشد، امّا انتظار می‌رود در دوره‌های بعدی جشنواره، اگر فیلمی استحقاق گرفتن جوایز بیشتری دارد، این اتفاق بیفتد و به‌دلیل راضی نگه‌داشتن همه، جوایز بین فیلم‌ها پخش نشود.
