🔻 درین زمانه که اسیر فقر و نبود محصولات ناب فرهنگی در حوزه غیرت و حیا و امثالهم هستیم، این شهادت الداغی ست که بار این فقدان را می کشد. شهادت او، یک محصول فرهنگی ست که ما در مواجهه با آن، از شهید و شهادت، ارتزاق می کنیم و به اندازه توان مان ازو بهره می بریم.
اما مسئله این ست: شهادت امثال الداغی به تنهایی تا کی باید جور ما را بکشد؟ و اصلا تا چه زمان می تواند و چه قدر؟
🔻 ما نیازمندیم شهید غیرت را روایت کنیم چون فراموش کاریم. چرا روایت؟ زیرا روایت نوعی ذکر است.
منظورم از روایت، صرفا تولید یکی دو فیلم و سرود و نوشتن کتاب نیست. خلق کردن مهم است نه تولید؛ خوب گفتن مهم است نه گفتن: «گل همین پنج روز و شش باشد/وین گلستان همیشه خوش باشد».
🔻رستم بدون فردوسی زیر آوار فراموشی دفن می شد؛ حسین علیه السلام، بدون زینب نیمه تمام می ماند، الداغی هم بدون روایتِ زنده و مبتنی بر جزئیات و سند و مدرک، نیمه تمام می مانَد و همواره بیم افتادن در تحریف نیز وجود دارد. همان طور که سال پیش برخی شبکه های ضد انقلاب با انتشار تصاویری از شهید الداغی و همسرش، قصد داشتن فداکاری و غیرت حمیدرضا الداغی را سانسور و بایکوت کنند.
#اولین‌سالگردشهیدغیرت
