تعریف سرطان
سرطان بیماری است که در آن برخی از سلول های بدن به طور غیرقابل کنترلی رشد می کنند و به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند. سرطان تقریباً در هر جایی از بدن انسان که از تریلیون ها سلول تشکیل شده است، می تواند شروع شود. به طور معمول، سلول‌های انسانی رشد و تکثیر می‌شوند (از طریق فرآیندی به نام تقسیم سلولی) تا سلول‌های جدید را در صورت نیاز بدن تشکیل دهند. هنگامی که سلول ها پیر می شوند یا آسیب می بینند، می میرند و سلول های جدید جای آنها را می گیرند.
گاهی اوقات این فرآیند منظم از بین می‌رود و سلول‌های غیرطبیعی یا آسیب‌دیده رشد می‌کنند و در حالی که نباید تکثیر می‌شوند. این سلول ها ممکن است تومورهایی را تشکیل دهند که توده های بافتی هستند. تومورها می توانند سرطانی یا غیر سرطانی (خوش خیم) باشند.
تومورهای سرطانی به بافت‌های مجاور گسترش می‌یابند یا به بافت‌های مجاور حمله می‌کنند و می‌توانند به نقاط دوردست بدن سفر کنند تا تومورهای جدید تشکیل دهند (فرآیندی به نام متاستاز). تومورهای سرطانی ممکن است تومورهای بدخیم نیز نامیده شوند. بسیاری از سرطان‌ها تومورهای جامد را تشکیل می‌دهند، اما سرطان‌های خون، مانند لوسمی‌ها، عموماً چنین نیستند.
تومورهای خوش خیم به بافت های مجاور گسترش نمی یابند یا به آنها حمله نمی کنند. هنگامی که برداشته می شود، تومورهای خوش خیم معمولاً دوباره رشد نمی کنند، در حالی که تومورهای سرطانی گاهی اوقات رشد می کنند. با این حال، تومورهای خوش خیم گاهی اوقات می توانند بسیار بزرگ باشند. برخی از آنها می توانند علائم جدی ایجاد کنند یا تهدید کننده زندگی باشند، مانند تومورهای خوش خیم در مغز.
سلول های سرطانی از بسیاری جهات با سلول های طبیعی متفاوت هستند. به عنوان مثال، سلول های سرطانی:
در غیاب سیگنال هایی که به آنها می گوید رشد کنند رشد کنند. سلول های طبیعی تنها زمانی رشد می کنند که چنین سیگنال هایی را دریافت کنند.
سیگنال‌هایی را که به طور معمول به سلول‌ها می‌گویند تقسیم یا بمیرند را نادیده بگیرید (فرایندی که به عنوان مرگ برنامه‌ریزی شده سلولی یا آپوپتوز شناخته می‌شود).
به نواحی مجاور حمله کرده و به سایر نواحی بدن سرایت می کند. سلول های طبیعی وقتی با سلول های دیگر روبرو می شوند رشد نمی کنند و بیشتر سلول های طبیعی در بدن حرکت نمی کنند.
به عروق خونی بگویید که به سمت تومور رشد کنند. این رگ های خونی تومورها را با اکسیژن و مواد مغذی تامین می کنند و مواد زائد را از تومورها حذف می کنند.
از سیستم ایمنی پنهان شود سیستم ایمنی به طور معمول سلول های آسیب دیده یا غیر طبیعی را از بین می برد.
سیستم ایمنی را فریب دهید تا به سلول های سرطانی کمک کند زنده بمانند و رشد کنند. به عنوان مثال، برخی از سلول های سرطانی سلول های ایمنی را متقاعد می کنند که به جای حمله به تومور، از آن محافظت کنند.
تغییرات متعددی در کروموزوم‌های خود انباشته می‌کنند، مانند تکرار و حذف قسمت‌های کروموزوم. تعداد کروموزوم های برخی از سلول های سرطانی دو برابر طبیعی است.
متکی به انواع مختلف مواد مغذی نسبت به سلول های طبیعی است. علاوه بر این، برخی از سلول های سرطانی به روشی متفاوت از اکثر سلول های طبیعی از مواد مغذی انرژی تولید می کنند. این به سلول های سرطانی اجازه می دهد سریعتر رشد کنند.
بسیاری از اوقات، سلول های سرطانی به شدت به این رفتارهای غیرعادی متکی هستند که بدون آنها نمی توانند زنده بمانند. محققان از این واقعیت استفاده کرده و درمان هایی را توسعه داده اند که ویژگی های غیر طبیعی سلول های سرطانی را هدف قرار می دهد. به عنوان مثال، برخی از درمان‌های سرطان از رشد رگ‌های خونی به سمت تومورها جلوگیری می‌کند و اساساً تومور را از مواد مغذی مورد نیاز گرسنه می‌سازد.
سرطان یک بیماری ژنتیکی است، یعنی در اثر تغییراتی در ژن‌هایی ایجاد می‌شود که نحوه عملکرد سلول‌های ما، به ویژه نحوه رشد و تقسیم آنها را کنترل می‌کنند.
تغییرات ژنتیکی که باعث سرطان می شود ممکن است به این دلیل اتفاق بیفتد:
بدن به طور معمول سلول های دارای DNA آسیب دیده را قبل از تبدیل شدن به سرطان از بین می برد. اما توانایی بدن برای انجام این کار با افزایش سن کاهش می یابد. این بخشی از دلیل افزایش خطر ابتلا به سرطان در آینده است.
سرطان هر فرد دارای ترکیبی منحصر به فرد از تغییرات ژنتیکی است. با ادامه رشد سرطان، تغییرات بیشتری رخ خواهد داد. حتی در یک تومور، سلول های مختلف ممکن است تغییرات ژنتیکی متفاوتی داشته باشند.
تغییرات ژنتیکی که به سرطان کمک می‌کنند بر سه نوع اصلی ژن تأثیر می‌گذارند: پروتوآنکوژن‌ها، ژن‌های سرکوبگر تومور و ژن‌های ترمیم DNA. این تغییرات گاهی اوقات "محرکان" سرطان نامیده می شوند.
پروتوآنکوژن ها در رشد و تقسیم سلولی طبیعی نقش دارند. با این حال، زمانی که این ژن‌ها به روش‌های خاصی تغییر می‌کنند یا فعال‌تر از حد طبیعی هستند، ممکن است به ژن‌های سرطان‌زا (یا انکوژن‌ها) تبدیل شوند و به سلول‌ها اجازه رشد و زنده ماندن را می‌دهند در حالی که نباید.
ژن های سرکوبگر تومور نیز در کنترل رشد و تقسیم سلولی نقش دارند. سلول‌هایی که تغییرات خاصی در ژن‌های سرکوب‌کننده تومور دارند ممکن است به شیوه‌ای کنترل نشده تقسیم شوند.
ژن های ترمیم DNA در تثبیت DNA آسیب دیده نقش دارند. سلول‌هایی که دارای جهش در این ژن‌ها هستند، تمایل به ایجاد جهش‌های اضافی در ژن‌های دیگر و تغییرات در کروموزوم‌های خود، مانند تکثیر و حذف قسمت‌های کروموزوم دارند. این جهش ها با هم ممکن است باعث سرطانی شدن سلول ها شوند.
همانطور که دانشمندان بیشتر در مورد تغییرات مولکولی که منجر به سرطان می شود یاد گرفتند، دریافتند که جهش های خاصی معمولا در بسیاری از انواع سرطان رخ می دهد. در حال حاضر بسیاری از درمان‌های سرطان در دسترس هستند که جهش‌های ژنی موجود در سرطان را هدف قرار می‌دهند. برخی از این درمان‌ها می‌توانند توسط هر کسی که سرطانی که دارای جهش هدفمند است، استفاده کند، مهم نیست که سرطان از کجا شروع به رشد کرده است.
سرطانی که از جایی که برای اولین بار شکل گرفته به جای دیگری در بدن گسترش یافته باشد، سرطان متاستاتیک نامیده می شود. فرآیندی که طی آن سلول های سرطانی به سایر قسمت های بدن گسترش می یابند، متاستاز نامیده می شود.
سرطان متاستاتیک همان نام و همان نوع سلول های سرطانی سرطان اصلی یا اولیه است. به عنوان مثال، سرطان سینه که یک تومور متاستاتیک در ریه ایجاد می کند، سرطان سینه متاستاتیک است، نه سرطان ریه.
در زیر میکروسکوپ، سلول‌های سرطانی متاستاتیک معمولاً شبیه سلول‌های سرطان اولیه هستند. علاوه بر این، سلول‌های سرطانی متاستاتیک و سلول‌های سرطان اصلی معمولاً دارای برخی ویژگی‌های مولکولی مشترک هستند، مانند وجود تغییرات کروموزومی خاص.
در برخی موارد، درمان ممکن است به افزایش طول عمر افراد مبتلا به سرطان متاستاتیک کمک کند. در موارد دیگر، هدف اولیه درمان سرطان متاستاتیک، کنترل رشد سرطان یا تسکین علائم ناشی از آن است. تومورهای متاستاتیک می توانند آسیب شدیدی به عملکرد بدن وارد کنند و اکثر افرادی که بر اثر سرطان می میرند به دلیل بیماری متاستاتیک می میرند.
هر تغییری در بافت های بدن سرطان نیست. با این حال، برخی تغییرات بافتی در صورت عدم درمان ممکن است به سرطان تبدیل شوند. در اینجا چند نمونه از تغییرات بافتی وجود دارد که سرطانی نیستند، اما در برخی موارد تحت نظارت قرار می گیرند زیرا ممکن است سرطانی شوند:
هیپرپلازی زمانی اتفاق می افتد که سلول های داخل بافت سریعتر از طبیعی تکثیر می شوند و سلول های اضافی ساخته می شوند. با این حال، سلول ها و نحوه سازماندهی بافت هنوز در زیر میکروسکوپ طبیعی به نظر می رسند. هیپرپلازی می تواند ناشی از عوامل یا شرایط مختلفی از جمله تحریک مزمن باشد.
دیسپلازی یک بیماری پیشرفته تر از هیپرپلازی است. در دیسپلازی، تجمع سلول های اضافی نیز وجود دارد. اما سلول ها غیر طبیعی به نظر می رسند و تغییراتی در نحوه سازماندهی بافت ایجاد می شود. به طور کلی، هر چه سلول‌ها و بافت‌ها غیرطبیعی‌تر به نظر برسند، احتمال ایجاد سرطان بیشتر می‌شود. برخی از انواع دیسپلازی ممکن است نیاز به نظارت یا درمان داشته باشند، اما برخی دیگر اینطور نیستند. نمونه ای از دیسپلازی یک خال غیر طبیعی (به نام خال دیسپلاستیک) است که روی پوست ایجاد می شود. یک خال دیسپلاستیک می تواند به ملانوم تبدیل شود، اگرچه اکثر آنها اینطور نیستند.
کارسینوم درجا یک بیماری حتی پیشرفته تر است. اگرچه گاهی اوقات سرطان مرحله صفر نامیده می شود، اما سرطان نیست زیرا سلول های غیرطبیعی مانند سلول های سرطانی به بافت مجاور حمله نمی کنند. اما از آنجایی که برخی از کارسینوم ها در محل ممکن است تبدیل به سرطان شوند، معمولاً درمان می شوند.
بیش از 100 نوع سرطان وجود دارد. انواع سرطان معمولاً برای اندام ها یا بافت هایی که سرطان ها در آنجا شکل می گیرند نام گذاری می شوند. به عنوان مثال، سرطان ریه از ریه شروع می شود و سرطان مغز از مغز شروع می شود. سرطان ها همچنین ممکن است با نوع سلولی که آنها را تشکیل داده اند توصیف شوند، مانند یک سلول اپیتلیال یا یک سلول سنگفرشی.
می‌توانید وب‌سایت NCI را برای اطلاعات در مورد انواع خاص سرطان بر اساس محل سرطان در بدن یا با استفاده از فهرست سرطان‌های A تا Z ما جستجو کنید. ما همچنین اطلاعاتی در مورد سرطان های دوران کودکی و سرطان در نوجوانان و بزرگسالان جوان داریم.
در اینجا چند دسته از سرطان ها وجود دارد که در انواع خاصی از سلول ها شروع می شوند:
کارسینوم شایع ترین نوع سرطان است. آنها توسط سلول های اپیتلیال تشکیل می شوند که سلول هایی هستند که سطوح داخلی و خارجی بدن را می پوشانند. انواع بسیاری از سلول های اپیتلیال وجود دارد که در زیر میکروسکوپ اغلب شکل ستون مانندی دارند.
کارسینوم هایی که در انواع مختلف سلول های اپیتلیال شروع می شوند نام های خاصی دارند:
آدنوکارسینوم سرطانی است که در سلول های اپیتلیال ایجاد می شود که مایعات یا مخاط تولید می کنند. بافت های دارای این نوع سلول های اپیتلیال را گاهی بافت های غده ای می نامند. اکثر سرطان های سینه، روده بزرگ و پروستات، آدنوکارسینوم هستند.
کارسینوم سلول بازال سرطانی است که در لایه پایین یا پایه (پایه) اپیدرم، که لایه بیرونی پوست فرد است، شروع می شود.
کارسینوم سلول سنگفرشی سرطانی است که در سلول‌های سنگفرشی، که سلول‌های اپیتلیال هستند که درست در زیر سطح خارجی پوست قرار دارند، تشکیل می‌شود. سلول های سنگفرشی بسیاری از اندام های دیگر از جمله معده، روده، ریه ها، مثانه و کلیه ها را نیز پوشانده اند. سلول های سنگفرشی در زیر میکروسکوپ مانند فلس های ماهی صاف به نظر می رسند. کارسینوم سلول سنگفرشی گاهی اوقات کارسینوم اپیدرموئید نامیده می شود.
کارسینوم سلول انتقالی سرطانی است که در نوعی بافت اپیتلیال به نام اپیتلیوم انتقالی یا یوروتلیوم تشکیل می شود. این بافت که از لایه‌های زیادی از سلول‌های اپیتلیال تشکیل شده است که می‌توانند بزرگ‌تر و کوچک‌تر شوند، در پوشش‌های مثانه، حالب‌ها و بخشی از کلیه‌ها (لگنچه کلیه) و چند عضو دیگر یافت می‌شوند. برخی از سرطان‌های مثانه، حالب و کلیه، کارسینوم‌های سلولی انتقالی هستند.
سارکوم ها سرطان هایی هستند که در استخوان و بافت های نرم، از جمله ماهیچه، چربی، رگ های خونی، رگ های لنفاوی و بافت فیبری (مانند تاندون ها و رباط ها) ایجاد می شوند.
استئوسارکوم شایع ترین سرطان استخوان است. شایع ترین انواع سارکوم بافت نرم لیومیوسارکوم، سارکوم کاپوزی، هیستیوسیتوم فیبری بدخیم، لیپوسارکوم و درماتوفیبروسارکوم پروتوبرانس می باشد.
صفحه ما در مورد سارکوم بافت نرم اطلاعات بیشتری دارد.
سرطان هایی که در بافت خون ساز مغز استخوان شروع می شوند، لوسمی نامیده می شوند. این سرطان ها تومورهای جامد را تشکیل نمی دهند. در عوض، تعداد زیادی گلبول سفید غیرطبیعی (سلول‌های لوسمی و سلول‌های بلاست لوسمی) در خون و مغز استخوان جمع می‌شوند و سلول‌های طبیعی خون را از بین می‌برند. سطح پایین سلول‌های خونی طبیعی می‌تواند اکسیژن رسانی به بافت‌های بدن، کنترل خونریزی یا مبارزه با عفونت‌ها را سخت‌تر کند.
چهار نوع شایع لوسمی وجود دارد که بر اساس سرعت بدتر شدن بیماری (حاد یا مزمن) و نوع سلول خونی که سرطان در آن شروع می شود (لنفوبلاستیک یا میلوئید) گروه بندی می شوند. انواع حاد لوسمی به سرعت و انواع مزمن کندتر رشد می کنند.
لنفوم سرطانی است که در لنفوسیت ها (سلول های T یا سلول های B) شروع می شود. اینها گلبول های سفید خونی هستند که با بیماری مبارزه می کنند و بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند. در لنفوم، لنفوسیت های غیرطبیعی در غدد لنفاوی و عروق لنفاوی و همچنین در سایر اندام های بدن تجمع می یابند.
دو نوع اصلی لنفوم وجود دارد:
لنفوم هوچکین – افراد مبتلا به این بیماری دارای لنفوسیت های غیرطبیعی هستند که سلول های رید-استرنبرگ نامیده می شوند. این سلول ها معمولا از سلول های B تشکیل می شوند.
لنفوم غیر هوچکین - این گروه بزرگی از سرطان ها است که از لنفوسیت ها شروع می شود. سرطان ها می توانند به سرعت یا آهسته رشد کنند و می توانند از سلول های B یا سلول های T تشکیل شوند.
مولتیپل میلوم سرطانی است که در سلول های پلاسما، نوع دیگری از سلول های ایمنی شروع می شود. سلول‌های پلاسما غیرطبیعی که سلول‌های میلوما نامیده می‌شوند، در مغز استخوان تجمع می‌کنند و تومورهایی را در استخوان‌ها در سراسر بدن تشکیل می‌دهند. مولتیپل میلوما را میلوم سلول پلاسما و بیماری کاهلر نیز می نامند.
صفحه ما در مورد مولتیپل میلوما و سایر نئوپلاسم های سلول های پلاسما دارای اطلاعات بیشتری است.
ملانوما سرطانی است که در سلول‌هایی که به ملانوسیت تبدیل می‌شوند، شروع می‌شود، این سلول‌ها سلول‌های تخصصی هستند که ملانین (رنگدانه‌ای که به پوست رنگ می‌دهد) می‌سازند. بیشتر ملانوم ها روی پوست ایجاد می شوند، اما ملانوم می تواند در بافت های رنگدانه ای دیگر مانند چشم نیز ایجاد شود.
انواع مختلفی از تومورهای مغز و نخاع وجود دارد. این تومورها بر اساس نوع سلولی که در آن تشکیل شده اند و محل تشکیل تومور برای اولین بار در سیستم عصبی مرکزی نامگذاری می شوند. به عنوان مثال، یک تومور آستروسیتی در سلول های مغزی ستاره ای شکل به نام آستروسیت شروع می شود که به حفظ سلامت سلول های عصبی کمک می کند. تومورهای مغزی می توانند خوش خیم (نه سرطانی) یا بدخیم (سرطان) باشند.
صفحات ما در مورد تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان و تومورهای مغز و نخاع در کودکان اطلاعات بیشتری دارند.
تومورهای سلول زایا
تومورهای سلول زاینده نوعی تومور هستند که در سلول‌هایی که اسپرم یا تخمک تولید می‌کنند شروع می‌شود. این تومورها می توانند تقریباً در هر نقطه از بدن ایجاد شوند و می توانند خوش خیم یا بدخیم باشند.
صفحه سرطان‌های ما بر اساس مکان/سیستم بدن شامل فهرستی از تومورهای سلول زایای با پیوندهایی به اطلاعات بیشتر است.
تومورهای نورواندوکرین
تومورهای عصبی غدد درون ریز از سلول هایی تشکیل می شوند که در پاسخ به سیگنالی از سیستم عصبی، هورمون ها را در خون آزاد می کنند. این تومورها، که ممکن است مقادیر بالاتر از حد طبیعی هورمون تولید کنند، می توانند علائم مختلفی ایجاد کنند. تومورهای نورواندوکرین ممکن است خوش خیم یا بدخیم باشند.
تعریف ما از تومورهای نورواندوکرین اطلاعات بیشتری دارد.
تومورهای کارسینوئیدی
تومورهای کارسینوئید نوعی تومور عصبی غدد درون ریز هستند. آنها تومورهایی با رشد آهسته هستند که معمولاً در دستگاه گوارش (اغلب در رکتوم و روده کوچک) یافت می شوند. تومورهای کارسینوئید ممکن است به کبد یا سایر نقاط بدن سرایت کنند و ممکن است موادی مانند سروتونین یا پروستاگلاندین ترشح کنند که باعث سندرم کارسینوئید شود.
