وقتی کارگردانی باشی که فیلم هات اینطور در فهرست imdb بدرخشند ، قطعا کارهایت قابل تأمل اند. ساخته ای دیگر از این کارگردان ، اگرچه انتقاداتی را به همراه داشت ، ولی این را فراموش نکنیم که در این برهوت فیلم های خوب -مخصوصا بعد از کرونا- داشتن یک فیلم سه ساعته ، آن هم به چنین جذابیتی ، نقطۀ مثبت دیگری است در کارنامۀ او.
اوپنهایمر ، روایت دانشمندی است که تمایلات کمونیستی دارد و رئیس پروژۀ منهتن می شود ، پروژه ای که می بایست بمب اتم را بسازد تا به تمام جنگ ها خاتمه دهد. داستان بمب اتم ، خیلی درگیر مسائل فنی نمی شود و برای بیننده ای که چیزی از پیچدگی های فیزیک کوانتوم نمی داند، تحلیل روانی دارد.
اگرچه شخصیت سازی فیلم ضعیف است ، و هنوز هم ابهاماتی از خود ِ اوپنهایمر یا سایر شخصیت ها برایمان مانده است، اما اگر روایت را در اصل روایت بمب اتم بدانیم ، می توان از این ایراد به راحتی گذشت، چون روایت ساخت و استفاده از بمب اتم ، خیلی گیرا بیان شده بود.
فیلم حاوی صحنه ها و دیالوگ هایی فوق العاده است. دیالوگ اوپنهایمر با انیشتین ، دیالوگ او با رئیس جمهور بعد از انفجار بمب های اتمی بسیار جالبند. اما به نظر من بهترین صحنۀ فیلم ، انجام اولین آزمایش هسته ای است که نفس ها را در سینه حبس می کند. که در این صحنه ، موسیقی این فیلم که باید اسکار بگیرد ، نقش ویژه ای دارد.
من این فیلم را زیبا، جذاب، آموزنده و تاثیرگذار یافتم. دیدنش را حتما به شما پیشنهاد می کنم.
