کلیپ هایی از اینستا ... جون ِ دل گفتن های شیرین و صحبت هایی آرامش بخش. شهرتی برق آسا و استفاده از تکیه کلام هایش حتی در صدا و سیما به کرات. این داستان ِ چهره ای جدید است که با خودش کوهی از قضاوت ها را به دنبال می آورد.
شهرتش کاملا قابل درک است. کافی است عکس های نوجوانی اش را با الآن مقایسه کنید. مثل ساختمانی کلنگی که کوبیده اند و از نو ساخته اند. همه چیز عوض شده است. همه چیز ... و این نشانی است از پشتکاری زیاد ، و نشانی است از یک انسان ِ بلند پرواز، و اتفاقا بلندپروازی موفق و خب ، جامعۀ متوسط ، مردمان تشنۀ موفقیت ، مردمان ِ غرق رویاها ، یک "به رویا رسیده" را خوب می بینند.
اما چیزی که او را برخلاف ِ خیلی های دیگر تبدیل به آقای خاص می کند، محتوای کلامش است. توصیه هایش به شکرگزاری ، به مثبت گرایی و به جان ِ جانان.
خیلی ها او را فاقد صلاحیت می دانند برای اظهار نظر. خیلی ها از خیل ِ مخاطبینش ناخوشنودند. برای اینکه عرفان را ، و مولوی را و مفاهیم بلند را فقط برای خودشان می دانند. نمی توانند قبول کنند که کسی مرام ِ آن ها را نداشته باشد و دم ِ از آرمان های آنها بزند. کسی با گردن بند طلا و بدنی پر از ماهیچه بخواهد ژست ِ سلوک بگیرد.
اما سوال من این است. آیا نمی شود دیگران را قضاوت نکنیم ؟ نمی شود از بودنشان لذت ببریم و از نقاط ِ قوتشان درس بگیریم ... چرا همیشه می خواهیم محکوم کنیم؟ آیا نمی شود برقرار باشیم عزیز ؟ آرام باشیم و مطمئن به راه خودمان ؟
