در بیماری صرع حمله از یک ناحیۀ مغز شروع می شود و به سایر نقاط سرایت کرده و باعث بیهوشی کامل مریض می شه که خطرناکه. در دهۀ شصت میلادی ایده ای کاملا تخیلی به ذهن یک جراح خطور کرد. اون تصمیم گرفت بزرگترین رشتۀ عصبی بدن رو قطع کنه !!!! کلاف پنبه ای که دو نیمکرۀ مغر رو به هم وصل میکنه. اون با اینکار می خواست از پخش شدن صرع جلوگیری کنه.
این جراح ِ با حال ، ایده اش رو روی حیوانات پیاده کرد و دید اونها بعد از چند هفته به زندگی عادی برمی گردند. برای همین این جراحی رو روی انسانها هم انجام داد و واقعا هم موفق بود. اما آیا واقعا جدا شدن دو نیمکره هیچ تاثیری بر عملکرد مغز نداشت.
در اینجا بود که دکتر گازینگا وارد شد تا با چند تا آزمایش اوضاع رو بسنجه. نتایج خیلی جالب بودن مثلا:
گازینگا یه تست روی این مریضا انجام میده،تصویرهایی متفاوت رو به نیمکره های مغزی نشون میده و از از مریض ها میخواد به هر چی می خونن عمل کنن. مثلا به نیمکره چپ دستور سوت زدن رو نشون میده و مریض سوت میزنه. ازش می پرسه چرا سوت زدی ؟ میگه چون رو کاغذ نوشته بود.
اتفاق جالبی که می افته اینجاست. دکتر به نیمکره راست دستور راه رفتن رو نشون میده و مریض پا میشه و راه میره. وقتی دکتر می پرسه چرا راه رفتی ؟ مریض میگه چون خسته شده بودم از نشستن. چرا مریض اینو میگه؟ چون قسمت مربوط به صحبت کردن و توضیح دادن در نیمکرۀ چپه ولی دستور راه رفتن به نیمکرۀ راست نشون داده شده بود. و چون ارتباط دو نیمکره قطع بود، نیمکرۀ چپی شر و ور به هم بافت. نکتۀ جالبتر اینجاست که نمیگه نمیدونم ، بلکه یه چرتی سر هم میکنه.
این مطالعات ادامه یافت و از اونجا بود که وظایف دو نیمکره واضحتر شد.
برگرفته از کتاب فرضیۀ خوشبختی ، جاناتن هایت
