ابرکوه تو برنامه امسال سفرمون نبود و وسط سفر وقتی متوجه شدیم از مسیر اصلیمون فقط ۱ ساعت فاصله داره، تصمیم گرفتیم هرطور شده بریم و دیدنی هاش رو از دست ندیم
مهم ترین بخش سفرمون به ابرکوه دیدن موجودی بود که اتفاقات مختلف این سرزمین رو احساس کرده و یکی از مسن ترین موجودات زنده دنیاست، یعنی سرو ابرکوه.
حال و هوای این سرو عجیب دلچسب بود برام، اینکه در کنار درختی قدم میزدم که به گفته خیلی ها ۴۰۰۰ سال عمر کرده حس قدم زدن تو تاریخ رو برام تداعی کرد و حسابی بابتش احساس خوبی داشتم. البته که یه هنرمند معروف ژاپنی احتمال داده عمر این درخت بین ۶۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال هم میتونه باشه.
این سرو تو حاشیه شهر قرار داره و نزدیک بخش قدیمی نشین شهره، اگه بهش سر زدید حتما مُتَنجینه که از غذاهای محلی ابرکوه میشه رو تست کنید، اونم تو کومه بی بی سید که نزدیک سرو قرار داره و تنها جایی تو ایرانه که این غذا رو سرو میکنه. ترکیب دیدن سرو و این غذا یه خاطره موندگار برام ساخت که دوست داشتم اینجا با شماهم به اشتراک بذارم...
مردم محلی ابرکوه اعتقاد دارن این سرو کهن توسط زرتشت کاشته شده و ازین جهت احترام زیادی براش قائلن و نگاه ویژه ای به این سرو دارن، اطراف این سرو هم حصارکشی با چوب انجام شده که دسترسی نزدیک به سرو وجود نداره و اتفاق مثبتیه چون متاسفانه خیلی از ما نسبت به آثار بجا مونده تو کشورمون بی تفاوتیم و خیلی هامون تو اثار مهم کشور، دست نوشته هایی رو اضافه کردیم برای یادگاری که ناراحت کننده اس.
البته که ابرکوه جاذبه های زیادی داره و حتما دربارشون مطلب مینویسم و تو ویرگول منتشر میکنم که بخونید. از ارگ شهرسب تا تنها بادگیرهای ۲طبقه ایران که تو این شهره جذاب و بی نظیره.
