راستش توانش رو ندارم در این موضوع بنویسم نمیتونم سانتی مانتال باشم دیگه. واقعا امیدی ندارم. حداقل فکر میکردم میشه تا حد کمی با آب باریکه ای زندگی کرد. ولی فهمیدم آب باریکه از اول نبوده. محل زندگیم خیلی وقته توسط آفت‌ها از بین رفته.
این موضوع چه تست اینترنت ملی باشه چه هرچی مهم نیست. مهم اینه فهمیدیم اوضاع اینجا از اون چیزی که فکر میکردیم خیلی خیلی بدتره. و اصلا نباید وقتو واس بیرون زدن از اینجا تلف کرد. مخصوصا برای آدمایی مثل من.
من یه برنامه نویسم ملی شدن اینترنت باعث نمیشه بیکار بشم بلکه باعث میشه کار برام زیاد بشه چون باید همه سرویسها ملی! بشن و کار برای برنامه نویسا قطعا زیاد میشه. ولی به چه قیمتی؟ ایزوله بودن تو یه محیط. مجوز گرفتن برای زدن یه وبسایت؟
نمیدونم چطوری بگم ولی به نظرم هر استارتاپی وقتی به جای رقابت از حذف شدن رقیب خارجی خوشحال میشه فقط یه سو استفاده گر بی ارزشه. هرچقدم خوب کار کنه هیچ ارزشی نداره وقتی داور با به رقیب تو رینگ شلیک کرده. برد معنایی نداره. حداقل برای من. وگرنه تو این کشور خیلیا هستن از خیلی طریق پول درمیارن برج‌ها و ماشین‌ها میخرن و خوشحالن.
بعضی اوقات حس میکنم اسکلم. اسکلم که وام چند میلیاردی نگرفتم برای سرچ انجین ملی، چت ملی و ...
ولی بعدش میبینم من چنین آدمی نبودم نمیتونم از اون پول خوشحال باشم. باید اول اون میلاد درون خودمو بکشم که بتونم چنین کارایی بکنم.
دیگه برام ایران اون ایران قبلی نمیشه هیچوقت. دیگه نمیتونم راحت نفس بکشم حتی تو بهترین هوا
