در این مقاله به ببرسی ترکیب بندی، چهارمین ترفند تاثیر گذاری در شبیه سازی معماری پرداخته می شود.
در شبیه سازی معماری نیز مانند عکاسی ، ترکیب بندی نقش پر رنگی در موفقیت یک تصویر به عهده دارد. حتی اگر تنظیمات رندر صحیح بوده ، نور، بافت و جو نیز به درستی اجرا شده باشند، یک ترکیب بندی بد تمام زحمات شما را به باد میدهد. ایده های ساده عکاسی از جمله ” rule of thirds ” برای ایجاد یک ترکیب بندی مناسب به طوری که چشم در تمام تصویر به حرکت در بیاید، کمک شایانی خواهند کرد. این آموزش چند نکته اساسی برای ساختن شبیه سازی های معماری شرح می دهد.
بیشترین سوالی که از من پرسیده میشود چگونگی ایجاد تصاویریست که دارای پرسپکتیو است . من در پست های گذشته به این موضوع اشاراتی کردم اما مطلبی را منحصرا به آن اختصاص ندادم. نکاتی که در زیر بحث می شوند به هیچ وجه الزام نیستند و شرایطی وجود دارند که ممکن است این نکات برای آن ها صدق نکند. من به شخصه خیلی از وقت ها این قانون ها را زیر پا گذاشته ام و معمولا از این قوانین تنها برای شروع کار استفاده میکنم.
یکی از قوانین شناخته شده در عکاسی . صحنه را به صورت افقی و عمودی به 3 بخش مساوی تقسیم کنید به طوری که 9 مربع ایجاد شود. حال تمام اتفاقات و هر آنچه که در عکس شما از اهمیت برخوردار است در محل تقاطع این خطوط قرار خواهد گرفت.
من معمولا خط افق را به جای قرار دادن در وسط صفحه در یک سوم پایین صفحه قرار میدهم و مشاهده میکنید که دیگر المان های مهم صحنه نیز به همین خط منتهی میشوند مانند انتهای ریل قطار و چراغ راه آهن.
قرار دادن خط افق در یک سوم بالای کادر تشکیل پرسپکتیو دید پرنده ( در ارتفاع کم) میدهد.
قانون یک سوم طلایی در تصاویر طراحی داخلی معجزه میکند.
در این مورد نقطه گریز در یک سوم پایین سمت راست قرار گرفته و تراز های ثانویه در یک سوم بالا در نقاط چپ و راست قرار گرفته اند
به بیان دیگر دوربین را عمود بر بنا قرار داده و یک پرسپکتیو شبیه دید انسان پدید بیاورید. این کار موجب ایستایی و کم شدن حس تحرک در تصویر میشود اما این گونه تصاویر در کنار تصاویر با کادر های تهاجمی و زاویه دید کج ترکیب خوبی میسازند.
من اغلب برای نشان دادن صحنه های آرام و ایستا از پرسپکتیو یک نقطه استفاده میکنم.
ایجاد این نوع کادر دشوار است اما اگر به درستی اجرا شود نتیجه مطلوبی ایجاد خواهد کرد . نقطه کانونی این تصویر دقیقا در مرکز قرار داشته و سلسله مراتبی قوی تر از سایر ترکیب بندی ها دارد.
در بالا تصویر کاملا قرینه نیست ولی دارای تعادل است. محدوده اطراف پایین تر از مرکز قرار گرفته اما ارتفاع برابر ساختمان های اطراف موجب حرکت چشم به سمت مرکز تصویر میشود.
در برخی شبیه سازی ها اهمیت محیط اطراف از اثر معماری بیشتر است در این تصاویر یا خط افق در پایین قرار میگیرد و فضای بیشتری به آسمان اختصاص داده میشود و یا بالعکس خط افق در بالا قرار میگیرد و فضای زیادی به زمین اختصاص داده می شود.
در اغلب تصاویر جای بسیاری از المان ها که قابلیت داستان پردازی به تصویر میدهند خالیست. این امر تصویر را به لحاظ احساسی ضعیف میکند. به جای اینکه دوربین را عقب و عقب تر ببرید تا اطلاعات بیشتری را به نمایش بگذارید دوربین را زوم کرده و بر روی یک ایده تمرکز کنید
در تصویر بالا من میتوانستم با عقب بردن دوربین المان های بیشتری را به معرض دید بگذارم ولی من تنها بر روی یک ایده متمرکز شدم و آن نمایش چگونگی بیرون آمدن پلتفرم از صخره و ایجاد فضای تفکر بود.
گرچه در این تصویر داده ها زیاد هستند اما تمرکز تنها بر روی یک ایده هست و آن چگونگی ارتباط خیابان با پله های صخره میباشد.
اکثرا و نه همه معماران از این قانون استفاده کرده زیرا این کار موجب صحیح شدن پرسپکتیو تصویر خواهد شد
تنظیمات اغلب برای ارتفاع سطح چشم و یا دید پرنده از ارتفاع کم صورت میپذیرند همچنین تصاویر آسمان های بلند نظیر آسمان خراش ها نیز اصلاح عمودی (verticals correct) نیاز دارند
برای عکس برداری از ارتفاع چشم انسان معمولا مانند تصویر بالا اغلب خطوط عمودی همگرا میشوند و دور تر از افق به نظر میرسند.
در این تصویر خطوط عمودی اصلاح شده اند. برای این کار چند راه حل وجود دارد. من معمولا قبل از رندر گرفتن با تنظیم نرم افزار تری دی ( اسکچ آپ) بر روی پرسپکتیو دو نقطه این معضل را رفع میکنم. با این حال اگر تصویر شما رندر گرفته شده است با کمک فوتوشاپ این مشکل قابل حل خواهد بود.
اگر قصد دارید پرسپکتیوی هم تراز با ارتفاع چشم انسان ایجاد کنید ارتفاع دوربین خود را بر روی اینچ6 تنظیم کنید تا بیننده حس کند واقعا در آن فضا قرار گرفته. اشتباه رایجی که اکثرا انجام میدهند تا دیدی شبیه به هواپیما ایجاد کنند تنظیم ارتفاع دوربین برروی 8-10- 12 اینچ است که موجی یک ترکیب بندی نادرست و عذاب آور میشود مگر اینکه در سایت پلان خود شیب شدیدی داشته باشید یا در یک بالکن ایستاده باشید.
در تصویر بالا دوربین 10 اینچ بالاتر از زمین قرار دارد. دشوار است که بگوییم آیا دوربین بر روی یک بالکن قرار گرفته یا اینکه توسط غول نگهداری می شود و یا توسط یک هواپیمای بدون سرنشین حمل میشود. به یاد داشته باشید بیشتر کردن ارتفاع دوربین شما باید با هدف خاصی انجام شود.
در اینجا دوربین در ارتفاع 6 اینچی تنظیم شده که حس بودن مردم در فض راا خیلی طبیعی تر کرده است.
هنگام ساختن یک تصویر، متغیرهای زیادی وجود دارند. ایده های ترکیب بندی مانند موارد فوق کمک می کند فرآیند فکر کردن در مورد محل قرار گیری دوربین تسریع شود.
هنوز ایده های بسیاری در رابطه با مبحث ترکیب بندی وجود دارد که در آینده به آن خواهیم پرداخت.
منبع مقاله از استودیو اپ
