فیلم "زن زیادی" را دیشب برای اولین بار دیدم. فیلم را #تهمینه_میلانی در سال 1383 ساخته که به حدود بیست سال قبل برمی گردد.
این اولین فیلمی از تهمینه میلانی ست که با دقت و کنکاش دیدم. قبلتر هم گذرا از او دیدم اما همیشه فقط شنیده بودم که او فمنیست است و طرفدار زن! البته که #زن_زیادی نه فیلمی طرفدار فمنیست بود و نه طرفدار زن. به نظرم فیلمی‌ست گفتگو محور، منطقی و اتفاقا در راستای ارزش های اخلاقی.
می گویند جامعه اول به تنگ می آید و بعد هنرمند در آثارش از آن بهره می برد. فکر میکنم که #زن_زیادی چقدر خوب، بیست سال قبل از رنج و درد زن و انسانیت پایمال شده در جامعه حرف زده اما حتما شنیده نشده که امروز همان درد ها و همان رنج ها را در لایه های بخشی از جامعه مان می‌بینیم.
چقدر عنوان فیلم به داستان اینروزهای جامعه ما میخورد، زنان و البته مردانی که نادیده گرفته شدند، شخصیتشان خورد شده، تحت کنترل و فرمان بودند و در نهایت رنجی سراسر زندگیشان را فراگرفته است که این رنج پس از سالها به خشم مبدل و اکنون در خیابان ها فریاد زده می شود.
نکته این است که اگر شما زن یا مردی هستید که جامعه پاسخگوی درستی برایتان بوده و کم و بیش راضی هستید که الهی شکر، ولی مساله ی اکنون در واقع بخشی از جامعه است که صدایشان شنیده نشده و نادیده گرفته شدند، آیا صدای آنها نباید پس از گذر این همه سال شنیده می شد؟
مهم است که اضافه کنم در فیلم هم یک شخصیت زنِ زیادی (مریلا زارعی) داریم و هم مردِ زیادی (پارسا پیروزفر). و تهمینه میلانی در خلال گفتمان شکل گرفته بین شخصیت ها تاکید دارد که صدای یکدیگر را بشنویم، حرف ها را بشنویم و یکطرفه به قضاوت ننشینیم.
?مهدی ارسطو
پ.ن: اگر میخواهید اثر هنرمندی دیده نشود، صدایش شنیده نشود، به او برچسب بزنید و با اینکار گویی صدای او را برای جامعه mute کرده اید.
#نقد_فیلم #مهدی_ارسطو
#زن_زیادی #تهمینه_میلانی
#گفتگو_کنیم
