امکان دارد دندان های خلف فک بالا بر اثر اتفاقی بیفتد که این مورد می تواند بسیار اتفاق بیفتد. در واقع حدود ۴۰% از خلف فک بالا می تواند مختص به تعداد نواحی ایمپلنت باشد. این ناحیه ای می تواند چالش برانگیز ترین قسمتی از دهان و فک باشد که مرتبط با آناتومی خاص دندان ها و استخوان و همچنین با توجه به نزدیک بودن آن به سینوس فک بالا در نظر گرفته می شود. در ادامه به مبحث ایمپلنت دندان ها در خلف فک بالا می پردازیم:
اوایل ذکر می شد که ایمپلنت در نواحی خلف بالا دارای ماندگاری کمتری است و علت آن هم استخوان ضعیف تر نسبت به فک پایین و آناتومی پیچیده آن ناحیه عنوان می شد. البته در آن زمان ها از ایمپلنت های با سطح صاف استفاده می شد و از طول ایمپلنت ها هم بسیار بلند (معمولا ۱۵ میلی متر و بیشتر) بود. این ایمپلنت در های بلند به استخوان مناسب داشتند که معمولا از پیوند های خارج دهانی به این منظور استفاده می شد و بالطبع درد و ناراحتی بیمار افزایش می یافت.
تنها چیز و نخستین چیزی که در درمان ایمپلنت مورد توجه قرار میگیرد، انجام یک درمان موفق در طولانی مدت می باشد به این شرط که ایمپلنت نه تنها زیبایی لازم را داشته باشد بلکه عملکرد کافی هم داشته باشد و از مشکلات دندان نیز بکاهد.
همچنین دومین چیزی که در این خصوص مورد توجه می باشد انجام یک جراحی ساده می باشد تا از درد و ناراحتی بیمار بکاهد و همچنین کوتاه بودن دوران نقاهت یکی دیگر از مواردی است که مورد توجه قرار گرفته می شود.
در حدود ۱۵ تا ۲۰ سال گذشته انجام اصلاحات و تغییراتی که در سطح و فرم ایمپلنت ها به وجود آمده است موجب شده است تا به اهداف ثانویه به راحتی دست پیدا کرده، بدون آن که اهداف اولیه به خطر بیفتد. بدین صورت که انجام درمان ایمپلنت فوری به راحتی صورت میگیرد و مشکلاتی که گاها امکان دارد پس از عمل پیش بیاید کمتر شده است.
با این حال نه تنها ماندگاری ایمپلنت کم تر نشده است بلکه حتی بیشتر شده است و تمامی این موارد نیز موجب شده است تا درمان ایمپلنت جذاب تر از پیش در بین عموم در نظر گرفته شود.
برای ارائه طرح درمان مناسب در این ناحیه آزمایشات قبلی جراحی بسیار دقیق از دندان های باقیمانده ابعاد استخوان باقی مانده فک نقش بسیار مهمی دارند. برای بررسی ۳ بعدی استخوان و سینوس فک استفاده از دستگاه (سی تی اسکن دندانپزشکی) پیشنهاد می شود.
در ناحیه خلف فک بالا چالش اصلی طول استخوان باقیمانده در زیر سینوس فک می باشد چون عرض باقیمانده معمولا برای قرار دادن یک ایمپلنت با قطر استاندارد (۴ میلی متر) مناسب می باشد. طول استخوان در این ناحیه در ۸۸% موارد کمتر از ۸ میلی متر در ۵۵% موارد کمتر از ۵ میلی متر می باشد. به علاوه آناتومی کف سینوس باید قبل از انتخاب روش درمانی باید به دقت بررسی شود. اگر کف سینوس صاف و بدون پستی و بلندی و شیب باشد از روش جراحی سینوس لیفت لثه که درد و ناراحتی کمتر دارد می توان استفاده کرد، در غیر این صورت وجود سینوس شیب دار استفاده از روش لثه باعث بالا رفتن ریسک پاره شدن غشای سینوس می شود. در این موارد بهداشت از از روش باز استفاده کرد. در بعضی موارد در ناحیه خلف فک بالا کمبود افقی و عمودی استخوان را به صورت همزمان داریم که ناچار به بازسازی سه بعدی و پیچیده استخوان می باشیم .
پس از بررسی دقیق کلینیکی و رادیوگرافی بهترین راه درمانی که بیشترین شانس موفقیت و کمترین احتمال درد و ناراحتی را داشته باشد انتخاب می شود.
این روش یک راه درمان موثر برای خلف فک بالا بردن درد و ناراحتی بر سر بیمار می باشد. در عین حال هزینه بیمار هم به علت عدم نیاز به جراحی سینوس کاهش می یابد. البته باید میان یک تک ایمپلنت و تعداد زیادی ایمپلنت در مجاورت هم متمایز قائل شد. در مواردی که تعداد زیادی ایمپلنت با طول کوتاه (۶میلی متر) در ناحیه خلف فک بالا استفاده می شود و آن ها به هم متصل می شوند نتایج کلینیکی قابل قبول است، ولی در مورد یک ایمپلنت در ناحیه خلف فک بالا ایمپلنت کوتاه توصیه نمی شود. البته در موارد بیمار مسن که فشار فک کاهش یافته ودر مواردی بیمارانی که جراحی های پیشرفته ممکن نیست می توان از ایمپلنت کوتاه استفاده کرد. جدیدا شرکت اشترومن ایمپلنت هایی با طول ۴ میلی متر به بازار عرضه کرده است که بهتر است این ایمپلنت ها به ایمپلنت های بلند تر متصل شوند تا از آنها درجریان بگیرند، در این موارد طول روکش تا ۲ برابر طول ایمپلنت می شود که البته حتی وقتی طول روکش تا ۳ برابر طول ایمپلنت هم باشد ایرادی ندارد. البته وقتی بیمار دندان قروچه دارد باید کمی احتیاط کرد. در مجموع انتخاب صحیح مورد و راه درمان برای موفقیت دراز مدت ایمپلنت های کوتاه حیاتی است.
در این روش پر از کنار زدن لثه یک حفره کوچک کنار سینوس ایجاد می شود و از انجا کف سینوس با بالا رانده می شود و در زیر آن پودر استخوان قرار داده می شود. در صورت مناسب بودن استخوان باقیمانده (حداقل ۴ میلی متر ) می توان به صورت همزمان با جراحی سینوس ایمپلنت را هم قرار داد که روشی ارجح است چون همزمان درمان کاهش میابد و نیازی به جراحی مجدد برای قرار دادن ایمپلنت هم نمی باشد و در صورت کافی نبودن استخوان باقیمانده برای ثبات ایمپلنت ۴_۶ ماه بعد ایمپلنت کار گذاشته می شود. انتخاب ماده ی لپویزی مناسب: برای نواحی سینوس لیفت شده بهتر است که از ایمپلنت های کونیکال (papered ) به جای ایمپلنت هایی با دیواره های موازی استفاده کرد چون ثبات بهتری می دهد. سطح ایمپلنت هم از لحاظ کیفیت استخوان تشکیل شوند و هم زمان مورد نیاز برای جوش خوردن ایمپلنت مهم می باشد. ایمپلنت دارای خشونت سطحی میکرونی برای نواحی سینوس لیفت مناسب تر هستند مناسب ترین ایمپلنت برای این ناحیه ایمپلنت اشترومنی می باشد چون دوره انتظار کوتاه تری دارد و میزان ماندگاری این ایمپلنت بالاتر است.
هدف اصلی این روش کم کردن درد و ناراحتی بیمار و پرهیز از روش باز جراحی سینوس است. در این روش ایمپلنت حتما به صورت همزمان با سینوس لیفت گذاشته می شود. میزان استخوان بدست آمده با این روش ۳_۵ می باشد و حداقل ارتفاع استخوان برای این روش باید ۵_۸ میلی متر باشد این روش باید توسط جراح که مسلط به روش باز باشد انجام شود تا چنانچه در حین پروسه به جراحی سینوس لثه غشایر سینوس پاره شد به سادگی جراحی لثه را تبدیل به باز کند و پارگی سینوس را مدیریت کند. روش بسته جراحی سینوس در دراز مدت روش موفقی می باشد. در این روش می توان از مواد پیوند استخوان هم استفاده نکرد ولی موفقیت آن به میزان موفقیت با پیوند استخوان نیست (tenting).
در صورتی که از ایمپلنت های اکتیو active و استخوان خود بیمار به همراه زنو گرفت با کیفیت مناسب استفاده می شود می توان دوران انتظار ۸۰% از ایمپلنت ها را به ۸ هفته کاهش داد.
منبع: https://kasradental.com
