بانگو، سازی کوبه ای است که با دست نواخته می شود و ریشه ی کوبایی-آفریقایی دارد. این ساز متشکل از دو طبل ته باز، با دو اندازه متفاوت می باشد. طبل بزرگ، بانگو (Hembra) و طبل کوچک بینگو (Macho) نامیده می شود. این ساز معمولا به همراه ساز تومبا (Conga) نواخته می شود.
در این مقاله به معرفی ساز کوبه ای بانگو که از ساز های مهم در گروه پرکاشن محسوب میشود، می پردازیم. در ادامه نیز به چگونگیِ فرم نشستن و کوک کردن بانگو خواهیم پرداخت. پس با من همراه باشید.
سازهای کوبه ای از دیرینه ترین سازهایی هستند که از پیدایش تمدن ها مورد استفاده قرار می گرفتند. تاریخچه سازهای کوبه ای به حدود هزاران سال پیش بازمی گردد. سازهای پرکاشن یا کوبه ای پس از صدای انسان، قدیمی ترین نوع صدا و ساز‌ها هستند.
در ابتدا از سازهای کوبه ای برای مراسم هایی چون مراسم شادی یا عزاداری و یا برای اطلاع رسانی بیشتر استفاده می نمودند.
امروزه سازهای کوبه ای در کنار دیگر سازهای ارکستر، برای زیبایی و برای تولید و نگهداری ریتم نقش بسیار مهمی را ایفا میکنند.
بدنه این ساز معمولا از جنس چوب یا کائوچو است گاهی نیز از فایبرگلاس ساخته می شوند و صفحه رویی آن از جنس پوست گوساله می باشد، این ساز با ضربات انگشتان دست و یا پشت ناخن ها و یا با بند های انگشت و همچنین استفاده ی ترکیبی از آن ها در الگوی هشت ضربه ای با هر دو دست نواخته میشود.
کوک پذیری این ساز به این صورت است که پوست روی آن به وسیله ی میله های فلزی که دارای پیچ هستند به ساز متصل شده است. و هنگامی که این پیچ ها سفت شود، پوست کشیده تر شده و در نتیجه صدای آن زیرتر و نازک تر خواهد شد. بالعکس هر چه پیچ های آن را شل تر کنید، پوست از حالت کشیدگی خارج شده و صدای آن بم تر میشود. که اصولا این پیچ ها را باید یکی در میان سفت و یا شل نمائید.
همه چیز درباره ساز کوبه ای و پرطرفدار درامز
کوکِ پوست ها به اندازه ی بدنه طبل ها نیز بستگی دارد. هر چه بدنه بزرگتر باشد، صدا بم تر کوک میشود و هر چه بدنه کوچک تر باشد پوست زیر تر کوک میشود.
باید به این نکته توجه نمائید که بانگو نت مشخصی ندارد. و منظور از کوک شدن، نسبت زیر و بمی دهنه های ساز با توجه به چگونگی چیدمانشان است. این کار نیازمند تجربه است که وقتی به ترتیب بر روی طبل ها میزنید آنها نسبت به یک دیگر و نسبت به سازهایی که قرار است به همراه آن نواخته شوند، خوش صدا و خوش آهنگ تر باشند.
درام های بانگو حدود 20 سانتی متر ارتفاع دارند و قطر آنها تقریباً 20 و 25 سانتی متر است. آن ها کوچکترین طبل های کوبه ای لاتین به حساب می آیند، برخی از مدل های آن فقط 15 سانتی متر قطر دارند!
منشا واژه bongóاز واژه های بانتو mgombo یا ngoma به معنی طبل مشتق شده است . سرگذشت ساز بانگو تا حدودی نامشخص است. برطبق شواهد استفاده از آن برای اولین بار در منطقه شرقی کوبا، شهر اورینته، در اواخر قرن نوزدهم به ثبت رسیده است.
بانگو بیشتر در خود کوبا توسعه یافت در ادامه ی فراز و نشیب این ساز، برخی از مورخان بر این باورند که اتصال این دو طبل به یک دیگر، جزو ایده های بعدی در تغییر ساختار آن بود.
امروزه بانگو یکی از نامی ترین سازهای کوبه ای لاتین به شمار میرود و می توان صدای آن را در همه ی سبک های موسیقی از جمله سالسا، جاز آفریقایی، راک لاتین و سایر ژانرها یافت.
