زمانی که خدا تصمیم به خلقت انسان گرفت، می بایست یک انتخاب می کرد. انسان بر روی دو پا راه برود یا مانند اغلب پستانداران بر روی چهار پا حرکت نماید. اگر انسان بر روی دو پا حرکت نماید، بنابراین در زمان بارداری مادران نمی توانستند وزن زیادی را تحمل نمایند به همین دلیل انسانها در زمان تولد، رشد زیادی نداشته و نسبت به سایر پستانداران مهارتهای بسیار کمی را دارا هستند. خالق انسان تصمیم بر تفاوت میان انسان و سایر پستانداران گرفت و انسان را با قابلیت حرکت بر روی دو پا خلق نموده و در نتیجه در زمان تولد دارای مهارتهای بسیار محدود آفرید.
مغز انسان
این محدودیت شامل مغز کوچک نیز می باشد. این مغز می بایست یا به اندازه کافی سریع عمل نماید و در عوض دارای اطلاعات کمی باشد و یا با اطلاعات زیاد و در عوض با سرعت واکنش کم. فرض نمایید که خدا هر دو انسان را آفریده است و انواع انسان دو دسته کلی بوده اند. اولین انسان روی کره زمین دارای واکنش سریع مغز بوده و اطلاعات کم بوده و دومی با اطلاعات زیاد ولی با واکنش مغزی کند بوده است.
انسان دقیق یا انسان سریع؟
فرض کنید هر دو انسان در حال حرکت بوده که ناگهان صدای مهیبی مثلا غرش ببر را شنیده اند. انسان اول دارای مغز با واکنش سریع بوده، و فرار را بر قرار ترجیح داده و فرار کرده است. نفر دومی که مغزی دقیق دارد، ابتدا صبر کرده تا اطلاعات خود را افزایش داده و سپس فرار نماید. این فرد صبر نموده تا اطلاعات بیشتری را جمع آوری کند. ببر پس از نزدیک شدن به او، قطعا او را شکار نموده است. در نتیجه ما انسانها از نسل اولی بوده و مغزمان دارای اطلاعات محدودی در زمان تولد می باشد. لیکن مغز ما می تواند بعدا خود را توسعه داده و اطلاعات زیادی را دریافت نماید.
