یار مهربان و دانای خوش‌بیان
✍موسی درّانی
یکی از شعرهای زیبای دوران کودکی و دبستان، که در خاطرم ماندگار شده است، شعر "من یارمهربانم" است.
به‌گمانم برای کتاب‌دوستان هیچ چیز طرب‌انگیزتر از گردش و تنفس در هوای کتاب نیست. کسانی که بختیارند به دوستی و همنشینی با کتاب و کتابخوان‌ها، آسودن از شر و شور دنیا را بدینگونه تجربه می‌کنند.
این یار مهربان و دانای خوش‌بیان، امروزه رقیبی سخت یافته است.
شبکه‌های ماهواره‌ای و صفحه‌های هوشمند جذابیت‌های بصری فوق‌العاده‌ای دارند.
کافی است با فشار دادن دکمه‌ای، دریایی از اطلاعات را فراسوی خویشتن ببینیم.
در دنیای امروزین به مدد فضای مجازی و ایماژ بصری، خواهان دانستن هر آنچه از تاریخ، جغرافیا، سیاست، اقتصاد، طبابت و ستاره شناسی .... باشیم، به‌سهولت در اختیارمان قرار می‌گیرد.
بدینگونه نسلی رشد مییابد و بالنده می‌گردد، که وسعت دانش و آگاهی آن به وسعت اقيانوس است؛ اما دریغ از اندکی عمق. عمق این اقيانوس به‌ندرت از بند انگشت تجاوز می‌کند.
حاشا که شبکه‌های مجازی و ماهواره‌ای و صفحه های هوشمند بتوانند، خلا فقدان کتاب این یار مهربان و دانای خوش بیان را پر کنند.
در این بین من بیش از همه دل‌نگران اینم که ما تاریخ کشورمان را نه با مطالعه عمیق و نقادانه، بلکه از آبشخور فضاهای مجازی و رسانه‌ای و ماهواره‌ای فهم بکنیم. این نگرانی من بدین‌خاطر است که مدت‌هاست، با نابخردی و سیاست‌گذاری غلط و پراشتباه و پرهزینه مسؤولان،مرجعیت رسانه‌ای به خارج کشور منتقل شده است.
