خیلی برای منتشر کردن این متن فکر کردم ولی در نهایت به این نتیجه رسیدم وقتشه ازصدف خودم خارج بشم و شروع به نوشتن کنم
در ابتدا یه توضیح درباره سبک نوشتن بدم من اکثر متن هایی که مینویسم در غالب صحبت های مشوش باخودمه پس اسم علت انتخاب این اسم صداهای گنگ و مشوش موج توی گوش ماهی هاست
بریم که فصل یک این مجموعه رو بنویسیم .
قسمت اول اسمش هست تکاپو جوان
بریم سراغ اصل داستان اونم کار کردن به چه قیمتی هست اکثر کارها و فعالیت های نظام برداری اینجوریه دنبال آدم خلاقیم ولی اگر خلاق باشی کارت ساختس به راستی علت این تناقضات در محیط کار چیه و امان از این غول بی شاخ و دم سیاست که هرجا سرک بکشی یکی مزین به نام سیاست داره زیرآب زنی میکنه مگر غیر از این بود که بنی آدم ز یک یک پیکرند ولی اگر از من بپرسی این آدم مبتلا به خود ایمنیست...
حالا تکلیف جوانک های تازه کار که تا امروز در کپسول زندگی کره اند و حالا دراین مرداب درحال دست و پا زدن هستن چیه خب معلومه دو راه بیشتر نیست یا باید خود را ملبس به لباس فاخته سیاست های بی در و پیکر و جا دادن خود در جایگاهی که جای او نیست بکند یا راهی جدید برای ارائه نور درون خود به بیرون پیدا کند و دیالوگ قشنگ پرویز پرستویی تو فیلم مارمولک که به اندازه تمام آدم ها راه برای رسیدن به خدا هست
این یافتن مسیر و اسمترار توی اون سخت ولی شدنیه ببین اینو هیچ وقت یادت نره موفقیت توی یادگرفتن از شکستن ها از نشدن ها از راه شدن هاس موفقیت فرمول نداره که خودتو غرق در گفته ها کردی
فقط یک راه داره اونم اسمترار و تلاشه
اگر زندگی الان تو شبیه دنیای مطلوب تو نیست پس این بار مقصر تویی که تلاش نکردی هرچند سخت ولی بدون تو داری راه هایی رو کشف میکنی که نمیشه موفق شد پس من بهت افتخار میکنم .
پ.ن: خودایمنی دسته‌ای از اختلالات دستگاه ایمنی است که در آن برخی از سلول‌ها و مولکول‌های درون بدن، بیگانه تلقی شده و به اشتباه مورد حملهٔ دستگاه ایمنی بدن قرار می‌گیرند. به این ترتیب علیه سلول‌های خودی پاسخ ایمنی ایجاد می‌شود و دستگاه ایمنی به مبارزه با آن‌ها می‌پردازد.
