در مباحث مربوط به سیاست گذاری اجتماعی، سلامت و بهداشت یکی از ارکان اصلی است که به آن پرداخته می‌شود. در این بررسی، مفاهیمی نظیر عدالت، برابری، پرداخت از جیب و حق بیمه که مرتبط با ابعاد اجتماعی سلامتی و بهداشت است در مرکز توجه قرار دارد.
در خصوص سیاست‌گذاری های عرصه سلامت و بهداشت سخنان بسیاری می‌توان گفت و پروژه های بسیاری تعریف و مقالات آکادمیک منتشر کرد که بسیار کار با ارزش برای جامعه علمی و دشوار برای محقق است. علت دشوار بودن کار محقق هم، ناگفته‌ها و موانع بسیار در این حوزه (سیاست‌گذاری اجتماعی) است که به هر سمت آن که حرکت کند آنچنان نفس تنگی می‌گیرد که فرار را بر قرار ترجیح می‌دهد. بنابر این در حال حاضر بررسی موردی و بیان کردن ارتباط موضوع با سیاست گذاری اجتماعی به نظر می‌رسد بهترین حالت باشد؛ از این جهت که در عرصه آگاهی بخشی تاثیر بهتری خواهد داشت.
بر حسب عادت اخبار روزانه را مطالعه می‌کردم که عبارتی ترسناک توجه من را به خود جلب نمود "دریافت ۷۰ میلیون تومان به عنوان پیش پرداخت برای بستری بیمار کرونایی در یک بیمارستان خصوصی در تهران"! این خبر مربوط به تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ می‌باشد. اولین سوالی که به ذهن متبادر می‌شود این است که چه خدماتی ارائه می‌شود که اینقدر گران هستند؟
قبل از پاسخ به این سوال بحثی را مطرح می‌کنم که یکی از اساتید در درس "سیاست بهداشت و آموزش" در هفته پیش تعریف می‌کرد: هزینه درمان ۱۴ روزه یک بیمار کرونایی در یک بیمارستان دولتی در تهران ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است و این در حالی است که در بیمارستان های خصوصی صحبت از مبالغ بالای ۲۰۰ میلیون تومان می‌شود! هر چه جلوتر برویم سوال های بیشتری به ذهنمان متبادر می‌شود اما برگردیم به سوال نخست. چرا اینقدر گران؟ چه خدمتی ارائه می‌شود؟
پاسخی که به زعم خود می‌توانم به آن بدهم این است که هیچ، جا کم است! این در حالی است که در دولت های پیشین در خصوص افتتاح بیمارستان های چندصد تخت خوابی صحبت شده و کلنگ های بسیاری بر زمین خورده است. درست است که کرونا وارد موج چهارم شده است و هر چقدر هم که بیمارستان داشته باشیم باز کفایت نمی‌کند اما بد نیست این را هم به یاد بیاوریم که چرا در تعطیلات دو هفته‌ای عید "سیاست ناگذاری" جایگزین سیاست گذاری شد؟ اینکه ۷۰ میلیون باید برای درمان پیش پرداخت داد قماری است که جریان قدرت شروع کرده و دود آن به چشم بیمار و وابستگان او می‌رود.
