رفته بودیم دارآباد مثلا کوهنوردی ، البته کوهنوردی که نمیشه گفت کوه نیست بیشتر شبیه خیابونه ! ولی خوب ی چشمه داره که نشستیم کنارش و پاهامونو کردیم توی رودخونه ،
صدای قُلُب قُلب آب برای من بهترین موسیقیه ، همین طوری که چشمامو بسته بودم و به صدای حرکت آب گوش می کردم احساس کردم پاهام یخ زد ، چشامو باز کردم و پامو از آب آوردم بیرون بعد همین طوری که به رودخونه نگاه می کردم به جریان آب نگاه کردم و دیدم که همه جا میره ، جایی که مانعی نباشه میره و جایی که مانعی باشه هم میره ! دوباره پاهامو کردم تو آب ، آب که براش ی مانع جدید پیدا شده بود فورا از کنار پای من چرخشی کرد و منو دور زد و رفت ! اگر ی تخته سنگ بزرگ هم مینداختی تو آب بازم براش فرق نمی کرد ، اونم دور می زد و راهشو می گرفت و می رفت ! آب برای جلو رفتن هیچ مانعی رو تحمل نمی کنه ! کاری به کار هیچی نداره ، از همه مانع ها رد میشه ! حالا یا از روشون رد می شه یا از کنارشون !
نکته اینه که هر مانعی هم بندازی تو مسیرش کاری نداره و راه خودش رو می ره !
این باید طرز فکر آدمی باشه که هدفی داره ! باید فقط به مسیر و به جلو رفتن فکر کنه و هر مانعی که سر راش باشه رو رد کنه و بره جلو ! !
مهم نیست که مانع چی هست و کجا هست ، آب هر طوری که شده ردش میکنه حاا یا از روش میره یا دورش می زنه یا ، ،
مسیر موفقیت هم همینطوره اولا که خود مسیر به خودی خود هموار نیست و دوم اینکه گاه و بیگاه مانع های جدیدی توی مسیر سبز میشن ، اگر کسی بخواد تو این مسیر موفق بشه و جلو بره باید از همه این مانع ها رد بشه ، درست مثل آب ! !
