بهترین و مطلوب‌ترین هیئت این گونه است که از مسجد محله منشعب شده باشد و افراد آن هیئت ارتباط‌شان تا دم مرگ با مسجد قطع نشود. در این هیئت محوریت با زیارت عاشورا و حضرت صاحب‌الزمان است. مستمع در هنگام زیارت عاشورا آنقدر گریه می‌کند که نای شنیدن سخنرانی ندارد. به قول حاج محمود، «عاشق موقع زیارت عاشورا گریه می‌کنه!»
سخنران این هیئت هرگز و هرگز نیت گفتن حرف‌های سیاسی ندارد و می‌خواهد بیاید درباره حسین بن علی صحبت کند تا به ما یادآوری (ذکر) کند که حسین که بود و چه کرد. همین اگر درست و کامل گفته شود و تحریف نگردد قطعاً حرف‌های به شدت سیاسی‌ای خواهد بود؛ بی‌آنکه نیات احمقانه و برنامه‌‌ریزی ابلهانه‌ای از پیش داشته باشد. منبر درست، منبری است که تکراری باشد. منبری که هنوز هم از نیکی به والدین بگوید و عبارت «انی احب الصلاة» حسین علیه‌السلام در ظهر عاشورا را برای مستمع بخواند، منبری تکراری است و باید تا ابد هم تکرار شود چون این تمام قیام حسین علیه‌السلام است و فوق‌العاده هم سیاسی است.
هنگام سخنرانی بچه‌‌کوچیک‌ها باید وسط هیئت بدو بدو کنند و سر و صدا راه بندازند و اتفاقا باید بزرگ‌ترها و ریش‌سفیدها که روی صندلی نشسته‌اند به این بچه‌ها گیر بدهند و تذکرشان را ترک نکنند. در رادیکال‌ترین شکل ممکن معتقدم هیئتی که خانوادگی نباشد و جمعیت خانواده‌ها در دو جنس زن و مرد، کوچک و بزرگ، جوان و پیر، بد و خوب، جوجه‌طلبه و دانشجوی دکتری را در خودش جا نداده باشد و صرفا دانشجویی باشد یا صرفاً مردانه یا هر چیز دیگر اصلا و ابدا هیئت نیست؛ محفل گردهمایی محبین اهل بیت علیهم‌السلام مثلا در دانشگاه یا هر جای دیگر است. خانواده‌های این هیئت مطلوب و محبوب معمولا باغ همدیگر می‌روند، افطاری خانه هم دعوت می‌شوند، قدیم‌ترها که وضع‌شان بهتر بوده جمکران‌شان ترک نمی‌شده و ماهانه زیارت می‌رفتند و حالا اگر در مشهد باشند ماهی یک‌بار حرم علی بن موسی الرضا علیه‌السلام می‌روند.
سینه‌زنی؛ امان از سینه‌زنی در این هیئات. این هیئت از سبک، فارغ است. جانم به هیئتی که از سبک فارغ باشد. سینه‌زدن، سنتی جز این نیست که عزادار در غم عزیز از دست‌رفته‌اش به سینه‌اش می‌کوبد. انسان عزادار که دنبال «الان یهو شور بزنیم و بعد تک‌اش کنیم و حالا دستا رو بیاریم بالا و حالا فلان کنیم فلان نکنیم نیست.» ما نیز که به نماد انسانی عزادار برای زنده‌نگه‌داشتن یاد حسین بن علی علیه‌السلام به سینه می‌زنیم، تنها کاری که از دستمان بر می‌آید که شبیه آن عزادار شویم این است که فقط سینه بزنیم و بزنیم و بزنیم. از همین باب است که در این هیئت مستمعین آنقدر سینه می‌زنند که خسته شوند و کاری به سبک و مدل سینه‌زنی ندارند. این هیئت احتمالا یک ذکر دسته‌جمعی، نوای جمعی یا شعر جمعی دارد که همه با هم سی سال است می‌خوانند و ترک نکرده‌اند. میان‌دار، مؤدب و آقا است. تا به حال دست و پای پیرغلام‌ها را نبوسیده به میان سینه‌زنان نرفته.
نور علی نور آنجایی می‌شود که این هیئت شامل هیئت امنایی است که در محله نیز حضور جدی و مستمر دارند. مسائل اقتصادی محله را پیگیری می‌کنند، مشکلات حقوقی مردم را حل و فصل می‌کنند، آسفالت خیابان‌های محله تکه‌تکه شده و این هیئت آن را ترمیم می‌کند، ارتباطش با مسجد قطع نمی‌شود، وضعیت حجاب را حساس می‌پندارد و به کار فرهنگی (به همان معنای مسخره غیر سیاسی‌اش) در محله می‌پردازد و...
«الحمدلله رب العالمین»
