این اولین نوشته من توی ویرگوله و یک برنامه نویسی هستم که تجربه اونقدری ندارم که بگم حرفام وحی منزله :) و همیشه خوشحال میشم که کامنتی با موضوعیت اصلاح حرف هام دریافت کنم.
اول میخوام درمورد یک موضوع تحت عنوان وب اپلیکیشن ها حرف بزنم.
موضوع اینه که امروزه با گسترش اینترنت و کلا فضای آنلاین، همه کارهامون رو به این سمت قدم برمیدارن و از شکل سنتیش فاصله میگیرن. از فرستادن پول و گرفتن تاکسی گرفته تا خریدن نون و حتی دادن فرش به خشک شویی :)
اما خب همه این کارها و هر کدوم توی یک سایتی یا یک اپلیکیشینی توی گوشی ما هستند که به این ها میگیم وب اپلیکیشن.
همین الان اگه اپ هایی که توی گوشیتون رو یه نگاه بندازید میبینید که اگه اینترنت نداشته باشد اکثرشون عملا کاربردی ندارن.
خب من میخوام چیزهایی که فهمیدم رو از پایه و ساده بگم اونم اینه که:
خب الان این وب اپلیکیشن ها چجوری ساخته میشن ؟
اکثر این ها از دو بخش عمده تشکلیل میشن:
کلاینت و سرور
خب الان فهمیدیم که کلاینت و سرور با هم در ارتباطن و چیزی که مشخصه این ها باید با یک سری قراردادی که خودشون میدونن باید حرف همدیگه رو بفهمن. توی اکثر اپلیکیشن ها این کار از طریق API انجام میشه.
خب حالا API چیه ؟
اینجوریه که سرور یک سری قواعد و آدرس هایی تعریف میکنه و به کلاینت میگه اگه میخوای فلان کار رو برات انجام بدم اینجوری بهم بگو و منم اینجوری بهت جواب میدم. مثلا اگه گفتم "اوکی" ینی انجام دادم و اگه گفتم "مشکل" ینی نتونستم و یه جای کار ایراد داره.
خب معمولا اینجوریه که هر کسی که وب اپلیکیشن توسعه میده برای خودش قواعد خودشو داره.
ولی خب یک سری قواعد و قرارداد های عمومی هستند که بقیه تقریبا زیر این ها برای خودشون قانون وضع مکنن.
ینی اینجوری بگم این API هایی که گفتم انواعی دارن. یکی از معروف ترین هاش rest api عه که به وفور توی جاهای مختلف ازش استفاده شده ولی هدف من توی این نوشته معرفی یک میشه گفت زبونِ API نویسی ینی Graphql عه.
که برای اینکه متن طولانی نشه توی پست بعدی این رو ادامه میدم.
