لندن قرمز است

قسمت اول

با بردن چلسی تو استمفوردبریج دیگه شکی برا کسی نمونده بود که امسال با سال های دیگه فرق میکنه شایدم نه این آرسنال با آرسنال های دیگه فرق میکنه .

آرسنال بی بخار شلخته و یا تیمی در حد سوم و چهارم شدن لیگ ردپای سال های اخر ونگر بود که با لیگ اروپا رفتن و شکست از اتلتیکو برگه خروج ونگر رو امضا کرد.

همه میدونن که ارسنال سال 2004{ شکست ناپذیر ها} چه غولی بود آره غول مرحله آخر که کسی نتونست شکست بده اون ها رو و قهرمانی تو وایت هارتلین تا ابد تو ذهن همه می مونه .

ولی اون آرسنال خیلی وقت بود که مرده بود و آتیش توپ خونه جاش رو کم کم به شیر های آبی غرق در نفت روسیه داده بود .

چلسی با مورینیو و بعدش با مربی های بزرگ دیگه ای و جاه طلبی آبراموویچ گانگستر جدید شهر بود و آرسنالی ها جلو این رقیب فقط از گذشته ها کری میخوندن موفقیت های جزئی مثل بردن اف ای کاپ در برابر بردن لیگ و چمپیونز هیچی نبود .

سال ها گذشت و بعد حضور امری و باخت سنگین تو آذربایجان در شهر باکو به چلسی اونم با نتیجه 4-1 حسرت رفتن به چمپیونز رو برای آرسنال داغ نگه داشت تا ماشین بدون چرخ ساده ترین عبارت برای توصیف تیم امری باشه کسی که قبل بازی های بزرگ دستشو به نشونه تسلیم بالا می برد و باخت رو تو مصاحبه قبل از بازی می پذیرفت(مصاحبه امری قبل بازی با لیورپول که اشاره به اختلاف زیاد سطح لیورپول و سیتی با آرسنال کرده بود).

آرتتا یا شاید اول با اسم دستیار پپ گواردیولا بشناسیدش به آرسنال اومد بعد اخراج امری فصل بد بود و بدترم تموم شد نشونه پیشرفتی دیده نمیشد جز این که بردن اف ای کاپ اونم با شکست سیتی امید رو تو دل هوادارای آرسنال روشن گذاشته بود ولی این سبک دفاع ضدحمله ای قطعا چیزی نبود که پپ به آرتتا یاد داده باشه .

تعویض های بدون کاربرد ناشی از بی تجربگی و نبودن ذهنیت برنده نشون می داد راه زیادی در پیش است