ای‌کاش آن‌قدر بزرگ شویم که در مراسم سوگواری عزیزانمان، بجای این‌که میلیون‌ها تومان برای پر کردن شکم‌هایی که از سیری در حال ترکیدن هستند هزینه شود، آن را صرف درمان بیماران کم‌بضاعت کنیم.
ای‌کاش آن‌قدر رشد می‌کردیم که به‌جای حفظ حباب آبروی ظاهری در میان کسبه و همکاران، خرج‌های مراسم عزیزانمان را به تأمین جهیزیه برای زوج‌های جوان اختصاص می‌دادیم.
ای‌کاش می‌فهمیدیم که مجالس سوگواری ازدست‌رفتگانمان، مکانی برای خودنمایی و عرض‌اندام و رئیس بازی نیست.
جایی است که باید یاد عزیز ازدست‌رفته را گرامی داشت و حامی و تسکین‌دهندهٔ بازماندگان بود.
