اصطلاح نوآوری باز (Open Innovation) به وضعیتی اشاره می‌کند که در آن سازمان برای نوآوری در محصولات، خدمات، مدل‌های کسب‌وکار، فرایندها و.. فقط به منابع داخلی خود ( مانند کارکنان یا واحد تحقیق و توسعه) متکی نیست. بلکه؛ از منابع خارجی متعددی مانند بازخورد مشتریان، الگوهای رسمی، رقبا و آژانس‌های مارکتینگ برای هدایت نوآوری استفاده می‌کند.
اگر قصد دارید در سازمان‌تان، نوآوری باز را اجرا کنید و نتایج آن را در رشد تجاری مشاهده کنید باید ابتدا با انواع آن آشنا شوید:
در نوآوری باز سعی می‌شود از منابع و تجارب خارج از سازمان استفاده شود تا امکان شناسایی، انتخاب و استفادۀ درست از ایده‌های درون سازمان به‌وجود آید.
در نوآوری باز برون‌گرا، ایده‌های تجاری توسعه‌یافته در داخل سازمان به افرادی در خارج از سازمان اطلاع داده می‌شوند تا فرایندهای تجاری سازمان بر روی آن‌ها با سرعت بیشتری انجام شود. به‌طور مثال ممکن است مدیران محصول یا خدمتی را به روزنامه‌نگاران، منتورها یا شبکه‌های فروش فناوری معرفی کنند تا با دریافت بازخورد از مشتریان بالقوه، امکان تحول و تجاری‌سازی آن محصول را به‌دست آورند.
همکاری و ایجاد ریشه‌های مشترک در بین سازمان‌ها از دیرباز وجود داشته است. رد و بدل دانش به توسعه تجارب و شکل‌گیری سیستم‌های نوین کمک می‌کند:
تمامی شرکت‌ها برای دستیابی به رشد حداکثری به سراغ نوآوری می‌روند. به‌طور سنتی، آن‌ها از منابع داخلی برای حفظ نوآوری استفاده می‌کنند. به همین دلیل شیوه نوآوری بسته را انتخاب می‌کنند. اما رشد سریع فناوری و تغییرات شدید در کسب‌وکارها موجب شده تا نوآوری بسته کارگشا نباشد و سازمان‌های پیش‌رو نیاز به تعامل بیشتری با شرکای تجاری و حتی رقبا داشته باشند.
مشکلات زیر موجب شده تا نوآوری باز به‌عنوان بهترین جایگزین برای نوآوری بسته محسوب شود:
در نوآوری باز یک تونل یا قیف استفاده می‌شود که شانس موفقیت را افزایش می‌دهد:
نوآوری باز زمینه‌های لازم برای همکاری بین صنعتی را فراهم می‌کند و موجب تبادل دانش در شبکه‌ای جهانی می‌شود. این شیوه تنوع اعضا (استارتاپها، کارشناسان و دانشگاه‌ها را برای تبادل نوآوری به همراه می‌آورد. نوآوری باز در هر سازمانی با ادغام زنجیره ارزش بین مشتریان و تامین‌کنندگان، تحول کسب و کار را رقم می‌زند.
