دوستان سلام؛ وقت‌تون بخیر! حتما همه‌ی ما تا به حال تجربه مترو سواری رو داشتیم؛ مترو هم از اون دسته تکنولوژی‌هایی بود که در ایران اول خودش اومد و بعد فرهنگش! ( آیا فرهنگش کامل اومده؟! )
از فرهنگ استفاده از مترو و داستان‌های مختلفش مثل دست‌فروشی که بگذریم،باید بگیم که بعضی‌ها ( متاسفانه تعدادشون کم نیست! ) یه عادت فوق‌العاده بد و آزار دهنده دارند که تا الان احتمالا می‌دونید چیه!
کسی نیست بگه "دِ آخه عزیز من، سر شما تو گوشی من چیکار می‌کنه؟!" قضیه مربوط به اینجاست که خیلی از افراد معانی کارهایی رو که در طول روز انجام میدن رو نمی‌دونن. برای مثال، در این مورد به خصوص، ما نمی‌دونیم که دزدکی نگاه کردن به محتویات گوشی کسی ( که البته تو مترو آشکاره و تازه بعضی وقت‌ها دوستان درباره عکس‌های شخصی نظر هم میدن!!! )، نوعی تجاوز و کاری غیر اخلاقی محسوب میشه.
تجاوز ابعاد مختلفی رو در بر می‌گیره؛ ممکنه کشوری پای خودش رو فراتر از مرزش بذاره، کسی دیگران رو مورد ضرب و شتم قرار بده، کسی مورد آزار جنسی قرار بگیره و یا حتی کسی به حریم خصوصی دیگران قدم بگذاره! ( مورد آخر هیچ فرقی نداره فقط چون اثر فیزیکی از خودش به جا نمیگذاره، خیلی جدی گرفته نشده! )
حالا شما موضوع اصلی ما ( سر درآوردن از محتویات و پیام‌های خصوصی دیگران ) را به خوبی می‌شناسید و می‌دانید که این کار هم نوعی تجاوز محسوب میشه و فردی که این کار رو انجام میده، گناهکار خواهد بود.
شاید مشکل اصلی اینه که این افراد خودشون رو در چنین موقعیتی تصور نمی‌کنند. زیرا اگر تصور کنیم که شخص دیگری سرش رو در گوشی ما فرو برده، هرگز اجازه این کار رو به خودمون نخواهیم داد.
حالا که این متن رو همه مردم و طبعا همه آن افراد خاطئ مطالعه نمی‌کنند، چه می‌توان کرد؟!
یک سوال چالش برانگیز دیگر اینکه "اگر این مورد در حالی که به عکس‌های خصوصی و خانوادگی خود نگاه می‌کردید، برای شما اتفاق بیفتد چیکار می‌کنید؟!"قطعا دست به یقه شدن با دیگران کار اشتباهیه و اون هم نوعی تجاوز محسوب میشه چون هیچکس حق آسیب رسوندن به دیگری رو نداره.
پس اگر موضوع با کتک‌کاری رفع و رجوع نمیشه با چی حل میشه؟! توی این شرایط،
نکته: این بحث اصلا شوخی‌بردار و خجالت‌آور نیست و اگر در این موارد واکنش‌های درست، عاقلانه و منطقی داشته باشیم، قطعا فرهنگ آن فراگیر خواهد شد.
به امید روزی که این فرهنگ استفاده از تلفن همراه در مترو و اماکن عمومی جا بیفته . . .
به قلم: شروین ترابیان
