داریم مغلوب رسانه می‌شویم چون نه رسانه‌ای داریم که از حیث محتوا و قالب بتواند با رگبار اطلاعات و جذابیت‌های آن طرف هماوردی کند
و نه توانسته‌ایم سواد رسانه را در بیشتر مردم و جوانان خودمان نهادینه کنیم.
در میان مدت ناگزیریم روی تربیت از کودکی و نوجوانی تأکید و تمرکز کنیم تا دیوار بی‌اعتمادی و نفرت و اتهام، جلوی «إبلاغ» را نگیرد.
ارتباط مستمر صمیمانهٔ دوطرفه با نوجوان با هدف زمینه‌سازی برای پاسخ او به پرسش‌های بنیادین زندگی‌اش و نیز ارتقاء «هویت» و «استقلال شخصیتی» و «آزاداندیشی و آزادمنشی»، مسیری است که به ساخت نخبگان انقلابی مولّد (و نه مصرف کننده و آسیب‌پذیر) منجر می‌شود.
اما در کوتاه مدت باید به قاعده «الأقرب فالأقرب» عمل کنیم؛ اقوام و همسالان و دوروبری‌هایی که ما را می‌شناسند و نزدشان متهم به دزدی یا تعصب نیستیم، همراهان خوبی برای گفتگوهای صمیمانه هستند.
شاید مهمترین نیاز امروز مردم، «سواد رسانه» به معنای دقت در منبع پیام، تحلیل پیام، راستی آزمایی و مغالطه یابی در پیام و ردیابی پیام در منابع گوناگون باشد.
