تحلیل و ترجمه دعا
بسم الله الرحمن الرحیم
اللَّهُمَّ إِنِّی أُثْنِی عَلَیْکَ بِمَعُونَتِکَ عَلَى مَا نِلْتُ بِهِ الثَّنَاءَ عَلَیْکَ وَ أُقِرُّ لَکَ عَلَى نَفْسِی بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ الْمُسْتَوْجِبُ لَهُ فِی قَدْرِ فَسَادِ نِیَّتِی وَ ضَعْفِ یَقِینِی
مقدمه:
دعای مذکور، یکی از دعاهای بسیار زیبا و عمیق است که در آن، بنده تمام وجود خود را در برابر عظمت پروردگار خاضع کرده و به گناهان خود اعتراف می‌کند. این دعا، نشان از شناخت عمیق انسان از ضعف‌ها و ناتوانی‌های خود و همچنین امید به رحمت و مغفرت الهی دارد.
تجزیه و ترکیب و ترجمه کلمه به کلمه:
* اللَّهُمَّ: ای خدای من!
* إِنِّی: من
* أُثْنِی: ثنا می‌گویم، ستایش می‌کنم
* عَلَیْکَ: بر تو
* بِمَعُونَتِکَ: به یاری تو، به کمک تو
* عَلَى مَا نِلْتُ: بر آنچه که به دست آوردم
* بِهِ: به وسیله آن
* الثَّنَاءَ: ستایش، ثنا
* عَلَیْکَ: بر تو
* وَ أُقِرُّ: و اقرار می‌کنم
* لَکَ: برای تو
* عَلَى نَفْسِی: بر خودم
* بِمَا: به آنچه
* أَنْتَ أَهْلُهُ: تو سزاوار آن هستی
* وَ الْمُسْتَوْجِبُ لَهُ: و مستحق آن هستی
* فِی قَدْرِ: به اندازه
* فَسَادِ نِیَّتِی: فساد نیت من
* وَ ضَعْفِ یَقِینِی: و ضعف یقین من
ترجمه روان:
"خدایا! من تو را به خاطر یاری‌ات بر آنچه به واسطه آن توانستم تو را ستایش کنم، ستایش می‌کنم. و بر خودم اقرار می‌کنم به آنچه که تو سزاوار آن هستی و مستحق آن هستی، به اندازه‌ی فساد نیتم و ضعف ایمانم."
معنی کلی عبارت:
در این بخش از دعا، شخص عبادت‌کننده به خداوند متعال می‌گوید که هر نعمت و توانایی که برای ستایش او به دست آورده است، از جانب خداوند بوده و او به خاطر این نعمت‌ها، خداوند را سپاسگزار است. همچنین، او به گناهان و نواقص خود اعتراف می‌کند و می‌گوید که به اندازه‌ی فساد نیت و ضعف ایمانش، مستحق عذاب الهی است.
سیاق و کیفیت مطالب:
* تواضع و فروتنی: این بخش از دعا، نشان از تواضع و فروتنی عمیق دعاکننده دارد. او خود را در برابر عظمت خداوند کوچک می‌شمارد و به گناهان خود اعتراف می‌کند.
* شناخت نعمت‌ها: دعاکننده به نعمت‌های خداوند آگاه است و می‌داند که هر چه دارد از اوست.
* اعتراف به گناه: او به صراحت به گناهان خود اعتراف می‌کند و این نشان از صداقت و خلوص نیت اوست.
* توجه به نیت: دعاکننده به نیت‌های فاسد خود نیز اشاره می‌کند و این نشان از خودشناسی عمیق اوست.
* توجه به ضعف یقین: دعاکننده به ضعف ایمان و یقین خود نیز اعتراف می‌کند که این خود نشان از تواضع و فروتنی اوست.
نتیجه‌گیری:
این بخش از دعا، یک نمونه بسیار زیبا از اعتراف به گناه و طلب آمرزش است. دعاکننده با این عبارت، خود را برای پذیرش رحمت و مغفرت الهی آماده می‌کند.
